Julie, Berend en Thom vertellen over de tsunami in Tokio

Julie, Berend en Thom de Boo woonden met hun ouders in Japan
tijdens de grote aardbeving en tsunami van 11 maart 2011.
Zij vertellen hoe dat was.

Toen Thom (toen 11) naar de Japanse hoofdstad Tokio verhuisde omdat zijn ouders daar als zendeling gingen werken wist hij dat er in dat gebied aardbevingen voorkwamen, maar niet wat dat precies inhield. Berend (toen 8): „Er waren bijna dagelijks aardbevingen; niks om je druk over te maken.” Maar Julie (toen 4) vond het toch iedere keer weer eng.

Thom vertelt: „Het is in Japan normaal dat de grond regelmatig in beweging is. Pas als het trillen heftiger wordt en de gebouwen gaan kraken, denk je: ik moet onder een tafel kruipen. Zo krijg je geen vallende voorwerpen op je hoofd. Daar onder de tafel wacht je tot de beving voorbij is en als een volwassene het sein ”Veilig” geeft, kom je eronder vandaan en ga je gewoon weer door met waar je mee bezig was.”

Zeeziek
Hoe ging het tijdens de tsunami van 2011? Julie: „Alles begon te bewegen in onze woontoren. We woonden op de 51e verdieping van een wolkenkrabber en die schudde ontzettend. Alles viel om, er lag veel glas en wij zaten onder de tafel. De deuren klapten de hele tijd open en dicht en onze woontoren bleef wel een halfuur heen en weer zwiepen. Daarna kwamen er nog heel veel naschokken. Je werd er zeeziek van! Ik was heel bang en moest hard huilen. Ik dacht: dit komt niet goed, straks gaan we dood. Samen met papa en mama hebben we onder de tafel gebeden. Ook voor mijn broers, want die waren niet bij ons.”

Berend en Thom zaten tijdens de beving op school. „Alles begon te trillen en de boeken vielen uit de kast. We moesten snel onder onze schoolbanken kruipen en na een poosje kregen we het signaal dat we moesten evacueren. Dat hadden we al heel vaak geoefend, dus dat ging goed. We werden naar een sportveld gestuurd; dat was een open ruimte waar geen gebouw op kon vallen”, vertelt Berend. „Ik bad tot God of Hij mijn ouders en mijn zusjes wilde beschermen. Thom en ik zaten op school en zij waren thuis. Pas 24 uur later mochten wij van het schoolterrein af en terug naar onze ouders.”

Veertjes
„De kracht van de aardbeving was enorm; 9.0 op de Schaal van Richter”, vertelt Thom. „De vijfde grootste aardbeving ooit gemeten in de wereldgeschiedenis.” „Kracht 9.0 is zo heftig dat alles omvalt en dat wolkenkrabbers gaan schommelen”, voegt Berend eraan toe.

Pas als ze thuis zijn zien ze op tv de beelden van de tsunami. Alles wat in de baan van de vloedgolf ligt, wordt meegesleurd. Huizen, boten, auto’s en bomen worden opgetild en verderop neergesmeten alsof het veertjes zijn.

De schade aan het huis van Thom, Berend en Julie viel mee. Julie: „De liften deden het niet. En er lag overal glas. Normaal mag je in Japan geen schoenen aan in huis, maar toen moest het juist omdat er zo veel troep lag. Een paar dagen later moesten we toch nog evacueren, want door de tsunami was een kerncentrale ontploft en er kwam radioactieve lucht naar ons toe in Tokio. Het drinkwater was daardoor ook vervuild.”

× ← →