Jenine en Anne-Rie gaan op zoek naar het eerste pinguïn-ei

„PinguÏns waggelen heel grappig”, zegt Jenine. „En sommigen broeden hun ei uit tussen hun poten en buik”, weet zus Anne-Rie. Maar vandaag leren Anne-Rie en Jenine nog veel meer over pinguïns. Want voor eventjes worden ze echte pinguïnverzorgers.

Deftige kraanvogels, roze flamingo’s en strenge uilen: in Vogelpark Avifauna leven wel meer dan 1800 vogels. „O, er loopt zomaar een pauw op het pad”, wijst Anne-Rie Kraaijeveld. Jenine kijkt teleurgesteld naar de papegaaien: „Ze praten helemaal niet.” Maar de zusjes zijn niet uit Nieuw-Lekkerland naar Avifauna gekomen om vliegende vogels te zien. Vandaag gaat het om zwemmende zeevogels: de pinguïns. „Kom maar mee”, zegt Dennis Appels, de pinguïnverzorger van het park. „Ik zal jullie eerst wat over pinguïns vertellen en daarna worden jullie mijn hulpjes. Want de dieren hebben trek in een lekker visje.”

Haring                
Dat is wel te merken als Dennis, Anne-Rie en Jenine bij het pinguïnverblijf aankomen. De pinguïns herkennen het groene shirt van Dennis en beginnen druk te zwemmen of glijden al spetterend het water in. „De meeste mensen denken dat pinguïns samen met ijsberen op de noordpool leven”, vertelt Dennis. „Maar pinguïns zien helemaal geen ijsberen in hun leven. Ze wonen juist op de zuidpool. En zelfs in enkele warme landen. De pinguïns die je hier ziet komen uit Peru. Het zijn humboldtpinguïns, die prima bij onze temperaturen kunnen overleven.” 

Hoog tijd om de handen uit de mouwen te steken, want de pinguïns wachten op hun maaltje. Dennis heeft een grote emmer met haring bij zich. „Iew, dat stinkt”, griezelt Jenine. „Maar we durven dode vissen wel vast te pakken hoor”, zegt Anne-Rie er meteen achteraan. „Eerst maar blauwe handschoentjes aan”, vindt Dennis. „Anders ruik je de haring morgen nog aan je vingers.” Met een extra knoop in de grote handschoenen blijven ze mooi zitten. „Kijk, nu zijn we echte pinguïnverzorgers”, lachen Anne-Rie en Jenine.

Dolfijnsprongetjes         
Achterin het pinguïnverblijf, vlak aan de waterrand gaan de meiden op hun knieën zitten. „Pinguïns houden van heel veel soorten vis”, vertelt Dennis. „Ze eten inktvis, ansjovis, makreel of haring, zoals vandaag. In het wild vangen ze die zelf. Dan vliegen ze door het water met soms wel een snelheid van vijftien kilometer per uur.” Anne-Rie en Jenine zien hoe de pinguïns hun vleugels gebruiken om vooruit te komen onder water. Soms maken ze een kleine dolfijnsprong in de lucht. „Pinguïns zijn veel kleiner dan ik dacht”, zucht Jenine. „Nog minder dan de helft van hoe groot ik ben. Maar ze zwemmen wel heel snel.”

Dennis pakt de eerste haring uit de emmer. Voorzichtig houdt hij die net boven het water. De pinguïns komen nieuwsgierig naar de waterkant gezwommen en de brutaalste hapt de haring in één keer weg. „Nu mogen jullie”, lacht Dennis. Anne-Rie en Jenine pakken meteen een visje. Maar hoe lang ze die ook boven het water houden, de pinguïns durven niet dichtbij te komen. „Ik denk dat ze zien dat jullie nieuw zijn. Ze moeten nog aan jullie wennen”, denkt Dennis. „Gooi de haring maar in het water.” Meteen is de haring verdwenen in de maag van een pinguïn. „Ze hebben niet eens tanden om erop te kauwen”, ziet Anne-Rie. De zusjes gooien visje na visje in het water, steeds dichter bij de kant. De pinguïns durven al meer, maar happen uit de handen van hun nieuwe verzorgers, dat doen ze niet.

Verenkleed
Dennis heeft nog een volgende klus voor de meiden. „Alle rotspartijen moeten worden gecontroleerd op eieren. Humboldtpinguïns broeden hun eieren gewoon uit in een nest. Wij gaan op zoek naar het eerste ei van het seizoen en we geven de pinguïns in de rotsen nog wat vis.” Het lijkt net een spelletje verstoppertje, deze klus. In alle hoeken en gaten van het verblijf zoeken Anne-Rie en Jenine naar het eerste ei en naar verborgen pinguïns. Pas in de laatste rots is het raak: daar zit nog een hongerig dier. Maar geen ei nog te bekennen.

„Hebben de pinguïns ook een naam?” vraagt Anne-Rie. „Nee, dat niet”, vertelt Dennis. „Maar ze hebben wel een gekleurd bandje aan hun rechter- of linkervleugel. Kijk, dit is geel rechts.” Jenine heeft ook een vraag: „Hoe voelt het eigenlijk als je een pinguïn aait?” „Een pinguïn heeft een heel dik verenkleed”, lacht Dennis. „Met zoveel veertjes heel dicht op elkaar voelt de vacht net als rubber.” Ondertussen laadt hij de emmer met vis op een kruiwagen. De overgebleven visjes moeten weer in de grote koelcel van de parkkeuken. Anne-Rie en Jenine lopen nog even mee. Maar eerst kijken ze nog één keer naar het verblijf van de pinguïns. Tot ziens pinguïns! Maar de pinguïns zeggen niets terug. Ze schudden eens met hun zwarte jas en zilverwitte buik en duiken daarna vlijmsnel het water in.

× ← →