Klein dingen maken van goedkope spullen

Een paar rietjes, ijsstokjes en wat houtlijm. Laurens van Zwienen (11) uit Waddinxveen maakt er een garage voor treinen van. Een miniatuurgebouwtje. Hans Kuijpers (52) is vandaag zijn leraar. 

Op de tafel van Railclub Utrecht liggen treinbladen. In een vitrinekast staan kleine locomotiefjes en overal liggen spoorrails. Enkele mannen die dol zijn op het bouwen van treinen, leggen ingespannen een nieuw spoor. Het duurt soms wel tien jaar voordat een baan helemaal af is. Tien jaar geduld heeft Laurens niet, denkt hij. Maar modelbouwen is veel cooler dan hij ooit had kunnen bedenken. “Ik teken graag als hobby, maar modelbouwen is ook wel leuk. Dan kan ik eerst tekenen, dan uitknippen en vervolgens bouwen.” Dat hij vandaag wordt aangestoken met het bouwvirus, bewijzen zijn glimmende ogen.Laurens tekent graag alles wat met het leger te maken heeft. Een kamp, een voertuig, een soldaat. “Ik denk niet dat ik ook iets met treinen zou willen, maar je kunt natuurlijk ook een legerkamp in het klein nabouwen.”

Maar nu bouwt Laurens, met het puntje van zijn tong uit zijn mond, een locloods, een garage voor een treinlocomotief. “Vooral stoomtreinen moesten vroeger vaak naar de garage. Want een trein moest je poetsen, van nieuwe kolen voorzien en je moest de olie verversen”, somt Kuijpers op. Zo nu en dan kijkt Laurens naar de bouwhandleiding die voor hem op tafel ligt. “Het is de bedoeling dat je eerst de basis in elkaar zet”, legt Kuijpers uit. Laurens lijmt verschillende houtjes aan elkaar. Vervolgens knipt hij de treingarage uit. “Oeps, ik krijg een blaar”, ziet Laurens na al het knipwerk. “Het oortje van de schaar is net iets te klein voor zijn vingers.” Met houtlijm plakt de jonge bouwer de geknipte onderdelen aan elkaar. “Vergeet je niet om de muren extra te verstevigen met stukjes hout?” waarschuwt Kuijpers. Laurens let goed op. Als een trein straks per ongeluk de muur raakt, blijft het bouwwerk vast stevig staan.

Anderhalf uur heeft hij de tijd om er iets moois van te maken. En dat lukt heel aardig. Voor Laurens op tafel liggen stukjes van een plastic sierplant. Voorzichtig doopt hij zo’n stukje met de bovenkant in de houtlijm. Vervolgens drukt de bouwer de plant in een potje roodgeverfd zaagsel. Het resultaat is verrassend. “Kijk, een struik met bloemen”, lacht Laurens enthousiast. Ondertussen vertelt Kuijpers van alles over treinen. “Ik werd besmet door het bouwvirus toen ik zes jaar oud was. Ik zag miniatuurhuisjes en was verkocht. De helft van mijn kamer was bezaaid met spoorrails.” Alle veertig leden van de railclub in Utrecht hebben een eigen specialiteit. Zo is er een man die in het clubhuis in Utrecht vooral bomen en planten maakt. Een hoge dennenboom of een piepklein stukje heide,  hij kan het allemaal maken. Met ijzerdraad maakt hij de stam en de takken. Dan verstopt hij het ijzer met klei, zodat het net een echte stam is. Voor de bladeren gebruikt hij piepkleine theeblaadjes. Kuijpers vindt het vooral leuk om een landschap te bouwen. “Kijk, dit is het laatste wat ik heb gemaakt. Ik kom uit Brabant. Daar heb je veel boerderijen met paarden. Dus langs het spoor kan dan zo’n boerderij liggen.” “Je kunt de treinen natuurlijk ook weglaten en alleen een landschap bouwen”, vindt Laurens. Maar dát gaat Kuijpers te ver. “Van mij moet er wel altijd een trein bij. Maar je hebt gelijk, ik zelf vind het bouwen ook het leukste. Bij ons heb je ook rijders, die het vooral leuk vinden om eindeloos naar een rondrijdend treintje te kijken. Zelf heb ik dat na een uur of twee wel gezien.”

Buiten klettert de regen op het dak. Om de locloods verschijnt een grasveld, met daarop bloemen, een houten pallet en een stapel buizen. Piepklein allemaal, maar duidelijk herkenbaar. Laurens is zo ingespannen bezig dat hij helemaal de tijd vergeet. Toch is het tijd om naar huis te gaan. Voordat Laurens vertrekt, krijgt hij van Kuijpers nog een plastic tasje met zijn creatie. “Dan kun je hem thuis afmaken.”

× ← →