Speuren naar herten

Of de zussen Alice (13) en Marieke (10) van den Brink uit Veenen­daal en hun vriendin Geerte Aalbers (10) uit Ederveen mee willen gaan om herten te gaan kijken op de Veluwe? Dat laten de meiden zich geen twee keer vragen. „Super­leuk”, vinden ze alle drie.

Het is vrijdagavond. De meiden hebben nog meivakantie en mogen voor deze speciale gelegenheid een keertje pas rond twaalf uur ’s nachts naar bed. Want herten kijken doe je pas aan het eind van de dag, als het donker begint te worden. Dan laten de dieren zich het beste zien.

De zussen en hun vriendin fantaseren erover hoe het is om oog in oog te staan met een prachtig hert. Maar zover is het nog niet. Eerst krijgen ze van boswachter Frits Faber uitleg over wat er gaat gebeuren. „We gaan naar de Eikelhut, een oude voederplek in het bos. Daar staat een maaltijd voor jullie klaar. Daarna rijden we dieper het bos in en hopen we dat we herten, reeën en wilde zwijnen gaan zien.”

De maaltijd laten Marieke, Alice en Geerte aan zich voorbijgaan. „We hebben net thuis nog gegeten.” Achteraf maar goed ook, want Geerte zit met grote ogen naar een overheerlijke wildsoep te kijken. Die champig­nons die erin zitten, zijn dat niet net herten­ogen? En ook van het verse, knapperige brood, de stevige plakken vlees en kaas en zelfs de prachtige salade willen de drie niet proeven. Alleen het verse sinaasappelsap gaat er prima in.

Verrekijkers
Na de etenspauze is het dan zover: de speurtocht kan beginnen. De meiden krijgen twee verrekijkers van Staatsbosbeheer te leen en kruipen tegenover elkaar in een oude Engelse landrover. Terwijl de wagen hobbelend en hotsend over de kleine, zanderige bospaadjes rijdt, proberen de meiden via de verrekijker de omgeving in zich op te nemen. Dat lukt niet al te best: „We bewegen te veel om iets te kunnen zien”, zegt Alice met een zucht, terwijl ze de verre­kijker naast zich neerlegt. „Volgens mij zijn de dieren allemaal gevlucht”, zegt Marieke. „Ze rennen weg voor de land­rover, toch?” vraagt Geerte aan boswachter Faber. Maar die schudt zijn hoofd. Herten zijn gewend aan het geluid van auto’s en worden daar alleen maar nieuwsgierig van. Maar als ze onze stemmen horen, schrikken ze en rennen ze weg. Dus moeten we zomin mogelijk praten. Want herten kunnen wel tien keer beter horen dan mensen.”

Gegiechel
Het is kijken, afwachten en stil zijn. Maar dat laatste vinden de meiden best moeilijk. „Op wie ben jij verliefd?” vragen Geerte en Marieke aan elkaar. Dat is aanleiding voor opnieuw een heleboel gegiechel achter in de landrover.
Totdat Alice er genoeg van heeft. „Ik ga herten kijken”, zegt ze, terwijl ze ook de twee andere meiden tot stilte maant. Geerte: „Ja, daarvoor zijn we hier, hè?”
En hoe de drie ook houden van gezellig kletsen en lachen, het wordt warempel rustig achter in de landrover. „Ik vind het echt mooi hier”, fluistert Alice. „Heb ik dat al gezegd?”

Even later krijgen ze de kans om wild te zien. De chauffeur van de landrover staat ineens op de rem en rijdt een klein stukje achteruit. „Ik zag een ree”, fluistert hij. De meiden gaan afwachtend overeind zitten en kijken reikhalzend door de ramen van de landrover, in de hoop ook een glimp van het dier op te vangen. En jawel, de ree staart hen een seconde lang verschrikt in de ogen, draait zich dan om en schiet dieper het bos in. Alleen zijn witte kontje is nog even zichtbaar, totdat dat ook verdwenen is. „Ik zag ’m niet”, zegt Geerte teleur­gesteld. Maar Marieke en Alice zijn onder de indruk.

Tevreden
Na deze eerste ree zien de meiden een tijd lang geen enkel hert of zwijn meer. Het lijkt wel alsof de dieren het ruiken dat de meiden in aantocht zijn, want ze laten zich niet zien. Alleen Alice slaagt erin ver weg op een veld wat herten weg te zien rennen.
Pas tegen het einde van de tocht, als de drie bijna de hoop opgegeven hebben, duikt het wild op. Vijf herten springen ineens de weg over, de meiden zien ze nog net. „Twee hindes, een smaldier en twee kalveren”, zegt boswachter Faber met een kennersblik. Alice en Marieke kijken hem bewonderend aan. „Kunt u dat zo snel zien?” en: „Hoe weet u dat nou?” vragen ze allebei tegelijk. „Dat leer je vanzelf, als je maar vaak genoeg herten ziet”, zegt de boswachter.
Even later zien de meiden bij een speciaal kijkscherm ook nog eens zeven volwassen wilde zwijnen met elf biggetjes. En dan wordt het donker in het bos, te donker om nog iets te zien. Tijd om terug naar huis te gaan dus.
Wie schetst hun verbazing als ze juist op weg terug naar huis nog eens drie keer herten zien wegspringen in de bossen.
„Ik vond het heel leuk”, zegt Alice tevreden. De andere twee meiden knikken, terwijl ze wat slaperig onderuitgezakt op de achterbank zitten.
De oproep om met Kits de natuur in te gaan, leverde
veel inzendingen op. Dit is het slot van de driedelige serie ”Met Kits de natuur in”.

Herten en zwijnen

Edelherten zijn de grootste zoogdieren van Nederland. Naast edelherten zijn er op de Veluwe ook damherten, reeën en zwijnen te zien.

Er leven ongeveer 2000 edelherten op de hele Veluwe. Wilde zwijnen zijn er nog veel meer: wel 4000.
Om te weten te komen hoeveel herten en zwijnen er op de Veluwe leven, gaan de boswachters ze elk jaar tellen. Dat doen ze op een slimme manier: elke keer als ze bij een telling een hert of een zwijn zien, letten ze op de speciale kenmerken van dat dier. Loopt het vreemd? Heeft het een afgebroken gewei? Een litteken of een verkleuring van zijn vacht? Dan schrijven ze dat op. Zo zorgen ze ervoor dat ze hetzelfde dier niet twee keer tellen.

× ← →