„Ik hoef echt niets te zeggen.” „Er zijn kinderen die praten en kinderen die luisteren.” Deze zinnetjes bleef ik vroeger steeds maar herhalen in mijn hoofd, als ik op een feestje was en alle kinderen met elkaar leken te praten en ik niets zei en alleen maar luisterde. Wat vond ik dat altijd lastig, gezellig zijn in een grote groep. Ik dacht echt dat er wat mis was met mij. Nu denk ik dat niet meer. Nu vind ik het juist fijn dat ik wél het voorjaar ruik en er heel gelukkig van word. Of die eenzaamheid van die oude man opmerk, zodat ik iets vriendelijks kan zeggen.
‘k Heb er juist een extra gave bij!