Kikkers vind ik eigenlijk een beetje weerzinwekkend. Hun velletje is zo bulterig en het lijkt veel te ruim. Maar toch hang ik elke lente uren over de vijverrand op zoek naar het eerste kikkerdril. En ademloos kijk ik toe als in die slijmerige massa krieuwelende knopjes bewegen. Om vervolgens te genieten van een vijverrand zwart van de kikkervisjes, die na een tijdje pootjes krijgen en aan de wandel gaan. Diep in mijn hart ben ik wel blij dat die beestjes uiteindelijk onze tuin verlaten. Het is namelijk echt niet leuk als je een hoop blad wil opruimen en er springt een grote kikker uit!