Tanden schoonmaken met de dierenarts

Met een haarnetje op, een mondkapje om én blauwe plastic handschoenen aan aait Julian Warring (9) uit Ederveen hond Sam. Die ligt gestrekt op de behandeltafel. Hij is onder narcose, legt dierenartsassistente Marina uit.

Julian wil dierenarts worden. Of verkoper in een dierenwinkel. Of dierenartsassistent. „Als het maar iets met dieren is”, lacht hij. „We hebben thuis een hond, Roy. Maar die is al elf jaar en dat is oud voor een Duitse herder. Ik kan niet te lang met hem spelen. Dan wordt hij moe. En gaat hij mank lopen”, legt Julian uit. „Ik wil met dieren werken omdat ik ze dan kan helpen en omdat alle –nou ja, de meeste– dieren lief zijn.”

Hondentandarts
Vandaag ontmoet hij dierenartsassistente Marina en dierenarts Tjebbe in Dierenkliniek De Klomp Dierenartsen in De Klomp. Sam ligt op de behandeltafel op een handdoek. Marina gaat zijn tanden schoonmaken. „Honden moeten ook weleens naar de tandarts. Kun je tegen een beetje bloed?” vraagt ze. Julian kijkt even naar zijn moeder, die in de deuropening staat. „Ach, ik heb ook weleens een sneetje in mijn vinger”, zegt hij dapper.

Uit Sams bek hangt een slangetje. „Waar is dat voor?” vraag Julian. „Dat is een ”tube”, een zuurstofslang”, legt Marina uit. „Omdat hij onder narcose is, kan hij wel wat extra zuurstof gebruiken.” Ze pakt het slijpapparaat om de tanden van de hond schoon te maken. „Hiermee slijp ik alle viezigheid van zijn gebit af. Het ijzer wordt erg warm, daarom komt er via dit slangetje water uit”, wijst ze. „Dat koelt zijn tanden weer af.” Terwijl ze tand voor tand afgaat, staat Julian er met zijn neus bovenop. „Hoe doe je die kleine tanden dan?” vraagt hij, terwijl hij naar de voorste tanden van het ondergebit wijst. „Dat moet je heel precies doen, maar het kan wel.”

Ogen open
„Slaapt hij wel?” vraagt Julian bezorgd. Hij wijst naar de ogen van de hond. Die zijn gewoon open. Dat hoort zo, stelt Marina hem gerust. „We hebben er wat vloeistof in gespoten, zodat zijn ogen niet droog worden. Kijk”, ze beweegt voorzichtig met haar vinger net onder het oog van de hond. „Als hij nu knippert, weten we dat hij al een beetje wakker wordt. Dan verdoven we hem wat extra.”

Julian mag het ook even proberen. Voorzichtig aait hij de hond vlak bij zijn oog. De hond verroert zich niet. „Hij slaapt nog diep”, stelt de dierenarts in de dop vast.

Lelijke kat?!
Als het gebit van Sam bijna schoon is, komt dierenarts Tjebbe binnen. „Wil je nog meer dieren zien?” vraag hij. Julian knikt enthousiast. In de kamer naast Sam staan twee ijzeren kasten, met hokjes erin. Onderin zit een klein, zwart hondje. „Deze had koorts en diarree, dus hij is best ziek geweest”, vertelt Tjebbe. „Kijk maar, zijn oortjes hangen en zijn ogen staan ook verdrietig.” Julian knikt. „Hij komt er wel bovenop hoor”, stelt Tjebbe Julian gerust. „Zijn baasje komt hem straks halen.”

In de andere hokjes zitten katten. Eentje heeft een soort leeuwenkop. Tjebbe neemt Julian mee naar een kamertje waar hij drie bijzondere katten heeft. Julian buigt zich voorover om goed in het hokje te kijken en lacht daarna ongelovig naar de dierenarts. „Ze hebben geen haar”, zegt hij verbaasd. Tjebbe glimlacht. „Dat hoort zo, dit noem je naakte katten. Die zijn geboren zonder haar.” Julian vindt het maar raar. „Krijgen ze dan nooit haar?” Tjebbe schudt het hoofd. „Ik vind ze maar lelijk”, zegt Julian. Toch aait hij een van de katten even.

„Noemt hij jullie nou lelijk? Da’s ook niet aardig. Ik vind jullie wél mooi hoor”, troost Tjebbe de katten, terwijl hij er één uit het hok tilt. Julian lacht.

Trillen
Hond Sam ligt inmiddels óók in een ijzeren hokje, wakker te worden na de narcose. Julian hurkt voor het hok. „Hij trilt”, zegt hij terwijl hij Tjebbe vragend aankijkt. „Dat hoort erbij”, legt deze uit. „Hij is nog aan het bijkomen van de narcose.” Sam heeft het in ieder geval niet koud, stelt Julian vast. Er ligt een warm dekentje over hem heen.
„Wat lijkt jou nu het leukst aan dierenarts zijn?” vraagt Tjebbe. Daar moet Julian even over nadenken. „Het liefst help ik dieren door zélf iets te doen. Bijvoorbeeld een tand trekken. Maar opereren lijkt me niks, dan moet je een dier opensnijden.”

Julian ziet zichzelf wel in een dierenwinkel terechtkomen. „Verkopen lijkt me leuk, en dan ben ik ook met dieren bezig.” De dierenliefhebber is opgegroeid in de winkel, vertelt moeder Warring, die met haar man een kledingzaak runt. „Je hebt nog alle tijd”, zegt Tjebbe. „Maar als je écht dierenarts wilt worden, moet je wel lang naar school hoor.” Julian kijkt bedenkelijk.

Dan gaan ze naar huis. Julian aait nog één keer de kat die nu op de behandeltafel ligt. Het haarnetje, de handschoenen en het mondkapje mag hij mee naar huis nemen.