Toon maakt een puzzelwolk

Zou dit passen? Of dat? Toon legt een stukje in de puzzel. Nee, hij heeft een andere nodig. Hij moet een zijkantje met een deel van de rode vlieger hebben. Ja, daar is het goede stukje. Het past precies.

Wat een moeilijke puzzel is dit, denkt Toon. Hij zucht ervan. Maar hij stopt niet, hij wil de puzzel helemaal afmaken. Hij is bijna klaar en het zijn wel veertig stukjes. Op de puzzel staat het strand en een jongen die aan het vliegeren is. De onderkant van de puzzel is klaar, nu de bovenkant nog.  Daar is de blauwe lucht en dat maakt het extra lastig.

Hop, weer een stukje op z’n plek. Nu nog maar eentje. Maar Toon heeft geen stukjes meer. Ze zijn op. En toch is de puzzel niet klaar. Toon kijkt onder de doos. Hij zoekt op de grond en onder de kast, maar het stukje is weg. „Papa, de puzzel is niet compleet”, zegt Toon. „Er is een stukje van de lucht weg.” Papa zoekt even mee, maar hij vindt niets. „Hm”, zegt papa. „Ik heb de oplossing. Wat zie je vaak in de lucht?” „Wolken”, zegt Toon. „En wat voor kleur zijn die wolken?” Dat weet Toon wel. „Wit.” Papa loopt naar de computer en haalt een wit papier. Hij schuift die onder de puzzel, achter het gat. Het gat is nu wit geworden. “Kijk, zegt papa, „er zweeft een prachtige wolk in de lucht. Een puzzelwolk.” Toon knikt. De wolk is wel een beetje vierkant, maar het lijkt net echt. Mama komt ook kijken. „Knap gedaan, Toon. Het is een wolk van een puzzel geworden.”