Toon en de draaierige jurk

Mama houdt twee tassen omhoog. "Dit heb ik allemaal gekocht!” roept ze blij. Mama heeft gewinkeld met tante Ria. En nu is ze weer thuis.

Toon en papa zitten op de bank.  “Het was net zo lekker rustig”, zucht papa. Maar mama trekt zich daar niks van aan. Ze laat de spullen zien. “Een trui voor Toon en een sjaal voor papa. Maar deze jurk is het allermooiste wat ik heb gekocht”, zegt ze. Ze houdt een zwarte jurk omhoog met witte cirkels. “Eerst passen.”

Mama gaat naar de slaapkamer en even later komt ze terug. In de nieuwe jurk. Ze gaat voor de bank staan en draait een rondje. “En, hoe vinden jullie hem?” Toon en papa kijken. Ze zeggen even niets. Het is vreemd. Als mama beweegt, draaien de cirkels rond. Toon wordt er draaierig van. Hij doet zijn ogen dicht. “Wat is er?” vraagt mama. “Vinden jullie hem niet mooi?” “Nou”, zegt Toon, “Wel mooi, maar hij draait zo. Het is een vreemde jurk.” Beteuterd kijkt mama omlaag. “Een jurk die draait?” Ze begrijpt er niets van.

Papa legt het uit. “Op de jurk staan allemaal spiralen. Als je beweegt, lijkt het of die spiralen draaien. Dat is natuurlijk niet zo, maar onze ogen en onze hersenen houden ons voor de gek.” “Oh”, zegt mama. “En nu?” Papa zucht. “Ik denk niet dat Toon en ik het fijn vinden als je de jurk houdt. Kun je hem nog ruilen?” “Ja”, zegt mama, een beetje teleurgesteld. Maar ineens kijkt ze weer blij. “Er was nog zo’n soort jurk. Die had blokjes. Ik ga hem morgen meteen ruilen.”

Toon en papa kijken elkaar aan. “Prima”,  zegt papa. “Maar alleen als we daar niet blokkerig van worden.”