Anne en Gerlinde zijn dikke vriendinnen

Ze zijn allebei dol op de politie, houden wel van een grapje en rennen over het plein als ze even naar buiten mogen. Anne en Gerlinde hebben allebei het syndroom van Down en zijn dikke vriendinnen.

De twee zitten in groep A3 van de afdeling zeer moeilijk lerende kinderen op de Rehobothschool in Barneveld. Nee, nu even geen taal, rekenen, spelling of nieuwsbegrip. Nu is het tijd voor een heus interview.

Anne gaat er eens goed voor zitten. Ze vindt het fijn op de nieuwe school. Wat ze graag doet in haar vrije tijd? „Hutten bouwen”, zegt ze. „Van die echte, met een dak erop en een tafel erin.” Ze denkt even na. „O ja, ik vind kwartetten ook héél leuk.”

Gerlinde knikt en begint over haar grote hobby: de politie. „Ik wil ook politieagent worden. Dan ga ik allemaal boeven vangen”, zegt ze. Anne wil dat ook graag. „Dan doen we het samen”, lacht Gerlinde.

De twee meiden hebben het syndroom van Down. Hoe ze dat vinden is een lastige vraag voor ze. „Ik ben nooit verdrietig”, zegt Gerlinde. Ze zat eerst op een ‘gewone’ basisschool. Nu gaat ze naar Barneveld en krijgt ze op de afdeling ZML les. Daar vindt ze wél iets van. „Het is stoer”, is haar antwoord. Ze kijkt er zelfs stoer bij.

Op de vraag welk Bijbelverhaal ze het mooist vinden, is het even stil in het kamertje. Dan zegt Anne: „Dat Maria een Kindje krijgt en dat Dit de Heere Jezus is.” Ook Gerlinde noemt dit de mooiste geschiedenis uit de Bijbel. „Net als Anne”, zegt ze erbij. Zoals bij zo veel dingen. Want dat de twee goed met elkaar overweg kunnen, is wel duidelijk.

Na het foto’s maken op het schoolplein zijn Anne en Gerlinde opeens verdwenen. De juf kijkt verschrikt om zich heen. Waar zijn ze toch? Dan hoort ze opeens een schaterlach vanachter een muur van de school. „Hier zijn we.” Lachend rennen ze over het plein weer naar binnen.

× ← →