Het verhaal van Odillia Ooievaar

Hai! Daar ben ik dan! Ik, Odilia Ooievaar, mag eindelijk mijn ei uit!

Drieëndertig dagenlang was het ei in dit nest op deze paal mijn thuis. Naast me lagen er nog drie, daar ben ik later pas achter gekomen. Ik had al wel in de gaten dat papa en mama om beurten broedden, hoor. 

Nu komen ze ons óók om beurten voeren. Lekker! Regenwormpjes, insecten... Later als ik groot ben, krijg ik zelfs jonge vogels, mollen, hagedissen en knaagdieren. Het water loopt me al in de snavel als ik eraan denk.

Nog veel meer zin heb ik in onze reis naar Afrika of India. Mama zegt dat we daar van de winter vakantie gaan vieren. Dan moet ik héél ver vliegen, maar dat kan ik natuurlijk best.

We gaan gelukkig niet alleen. Een hele groep familie en vrienden van mijn ouders reist met ons mee. Lijkt me supergezellig!

Als ik in een andere tijd geboren was, was de reis vást een stuk saaier geweest. Rond 1980 woonden er bijna geen ooievaars meer hier in Nederland. Komt door de mensen, zeggen mijn ouders. Mensen, daar moet je voor uitkijken!

Alhoewel… die mensen hebben er met een speciaal fokprogramma in ooievaarsdorp Liesvelt wel voor gezorgd dat er nu weer een heleboel ooms en tantes, neefjes en nichtjes van mij in Nederland rondstappen

Vind je mijn witte donshaartjes niet lekker zacht? Ik ben er apetrots op, maar mijn vader zegt dat ik ze kwijt ga raken. Jammer! Ik krijg veren, net als hij. En een rode snavel en rode poten in plaats van deze roze baby-beentje. Dát lijkt me wel stoer.

Super stoer is ook mijn naam. Papa zegt dat ik niet alleen Odiallia Ooievaar heet, maar dat we ook Ciconia ciconia zijn, dat is de Latijnse naam voor ooievaars. Klinkt sjiek, toch?! Mijn broertjes en ik moest wel even oefenen voordat we het konden uitspreken.

Daar hadden we gelukkig de tijd voor, want we zitten nu al 58 dagen in dit nest sinds we uit ons ei kropen. Mama heeft het precies bijgehouden. Ze zegt dat wij er vandaag of morgen op uit moeten. Spannend!

Ze heeft beloofd dat papa en zij ons nog een, twee of drie weken eten blijven geven. Daarna moeten we zelf op zoek. Ik ga gauw kijken waar ik ondiep water zie, want daar kun je het meeste voedsel vinden.

Wat heb ik al veel geleerd, hè?! Ik ben echt een slimmerik. Ik weet ook al dat ik niet over open water moet vliegen. Dan werkt mijn thermiek niet. Daarmee blijf ik straks zweven met hulp van warme lucht die opstijgt.

Ik ben van plan goed uit te kijken voor jagers, auto’s en elektriciteitsdraden. Dan word ik misschien wel 30 jaar, zegt mama. Wat zal ik dan veel gezien hebben! Ik kan tenslotte wel 300 km per dag vliegen! Hoeveel zou dat in totaal zijn als je 30 wordt?

Ik hoop dat ik over een jaar of drie een leuke man tegenkom om een nestje mee te bouwen. Daar ben ik nu nog te klein voor. Ik eet in elk geval goed om hard te groeien en heb al 16 kilo (!) voedsel op.

Nu ga ik eerst maar een tijdje oefenen met klepperen. Want wij ooievaars, kunnen niet praten, zingen of fluiten. En als ik over een paar jaar een aardig mannetje zie, moet ik hem toch vriendelijk kunnen begroeten?!

× ← →