LED-lichtje van nu begon ooit als BRANDEND TOUW

Samen met een vuurtje en een fakkel is-ie de alleroudste lichtbron van mensen op momenten zonder zonlicht: de kaars. Hoe komen we daaraan?

Brandend touw
Al ver voordat de Heere Jezus geboren werd, ontdekten mensen dat een touw langer bleef branden als je het door pek, olie of vet haalde. Zo ontstond het idee voor de kaars, die in de Romeinse tijd al gebruikt werd: een staaf van vet met een katoenen koord erdoor, dat je aanstak.

Mooi branden
In de Middeleeuwen kwam je overal kaarsen tegen. Als ze van bijenwas gemaakt waren, deden ze het het best. Dan brandden ze mooie en langer dan wanneer ze van bijvoorbeeld rundervet gemaakt waren.

Kaars van vissenkop
Aan het einde van de 18^e eeuw vonden vissers nóg een soort kaars uit: de smeerkaas, gemaakt van een vettige stof uit… de kop van een potvis!

Kaars als klok
De kaars werd inmiddels ook als klok gebruikt. Hij brandde mooi regelmatig, dus kon je er de tijd mee meten, zeker als je er streepjes opzette…

Einde walmen en druipen
Een kleine 200 jaar terug ontdekte een Fransman de stof stearine. Daarmee bleken kaarsen pas echt prachtig te kunnen branden: helder, zonder walm en zonder druipen. Wat een uitvinding!

Gezellig?
Inmiddels kennen we een nog schonere kaars: de LED-kaars. Heel handig, maar eh… of-ie ook gezellig en sfeervol is? Daarover denken mensen verschillend.

× ← →