Arjan en Elbert op de bouwplaats. „Het is fijn om met je handen te werken”

„Wow, je ziet hier meer dure auto’s dan in Opheusden in een heel jaar.” Arjan den Hartog (10) uit Ochten en Elbert Akkerman (12) uit Opheusden kijken hun ogen uit in Amsterdam, op weg naar de bouw. Ze mogen meekijken op de bouwplaats bij uitvoerder Karel Bel. Hij moet het overzicht houden op de bouw en opdrachten doorgeven aan timmerman, metselaars, elektriciens en loodgieters.

In de keet, wat op elkaar gestapelde containers, is uitvoerder Karel Bel nog druk aan het telefoneren. Hij wenkt: kom maar omhoog. Arjan en Elbert lopen de trap op.  Binnen is een kantoortje en er staat een grote tafel. Aan de muur hangen tekeningen van de bouw. Karel komt naar de jongens toe. „Jullie krijgen van mij veiligheidsschoenen en een helm”, zegt hij. „Welke maat hebben jullie?” Als iedereen voorzien is van de best passende schoenen en een helm is het tijd om de bouwplaats op te gaan.

Karel loopt naar de achterkant van het gebouw. „Waar we nu staan, was eerst een tuin. In het gebouw zaten kantoren. Nu worden dat appartementen.” Het gebouw staat helemaal in de steigers en is daardoor niet goed meer te zien. „De steigers staan er, omdat de buitenkant ook helemaal aangepast moet worden”, vertelt Karel. „Ik moet straks boven even kijken of het veilig is. Als dat zo is, mogen jullie zo ook op de steiger lopen. Dat is wel zo’n twaalf meter hoog denk ik.”

„Kijk, hier staat een grote silo met cement erin”, wijst Karel. „Dat gebruiken de metselaars om de stenen aan elkaar te maken.” Arjan en Elbert lopen achter Karel aan naar binnen. Aan de deur, een stijlvolle boog, is te zien dat het gebouw al erg oud is. Binnen zijn de metselaars aan het werk. Ze hebben felle lampen aan, zodat ze goed kunnen zien wat ze doen. „Waarom heeft hij geen helm op?”, vraagt Arjan. „Dat hoort niet nee”, gimlacht Karel. „Helm op hè”, roept hij naar de metselaar.

Veiligheid op de bouw is heel belangrijk. Daarom heeft Van Mourik Bouw, het bedrijf waarvoor Karel werkt, op verschillende plekken in het gebouw platen hangen met daarop veiligheidsvoorschriften. Ook staat erop dat iedereen netjes moet werken. Karel: „Als het een rommel is, kun je je wel voorstellen dat het ook niet meer veilig is. Iedereen die hier werkt, ruimt dus ook zijn spullen weer op. Eén of twee keer in de week komen er ook mensen langs die een grote schoonmaak houden. Die mensen worden ingehuurd.”

Met een houten trap is de eerste verdieping te bereiken. „Dit is een monumentale trap”, vertelt Karel. Dat betekent dat de trap oud is en waarde heeft en er daarom niets aan veranderd mag worden. Met het bouwen moet er dus rekening mee worden gehouden dat de trap hetzelfde blijft. Langs de trap hangt een lichtsnoer. Karel: „Het ziet er gezellig uit, maar is ook heel handig. Anders zien we ’s ochtends om zeven uur helemaal niks, omdat het dan nog donker is.”

„De ruimte die je hier ziet, wordt één appartement”, vertelt Karel. „De verdieping hierboven en een zolder horen daar ook nog bij. Dit appartement kan bijvoorbeeld wel zeven miljoen euro kosten.” Elbert en Arjan kijken verbaasd. „Waarom zo duur?”, vraagt Arjan. Daar heeft Karel wel een antwoord op. „De materialen die gebruikt worden zijn duur, alle mensen die hier werken moeten betaald worden, Amsterdam is een dure stad om in te wonen en het gaat beter met de bouw waardoor de prijzen omhoog gaan.”

Karel neemt de jongens mee naar een paar betonnen muren in het gebouw. „Kijk hier maar eens in, hier komt de lift in.” De jongens buigen zich over het houten balkje dat ervoor zit. „Zo, dat is hoog”, zegt Elbert. De lift die er nog in komt, gaat naar de verschillende verdiepingen van het gebouw. Karel: „De meneer die hier komt wonen, kan dus met de lift naar de zolder. Kunnen jullie dat ook thuis?” De jongens lachen. Nee, zij gaan gewoon met de trap.

De mensen die in de appartementen komen wonen, betalen dus veel geld voor hun huis. „Maar”, vertelt Karel, „sommige bewoners wonen er niet eens het hele jaar. Zij moeten bijvoorbeeld af en toe voor hun werk in Amsterdam zijn. Er zijn ook mensen die een huis kopen omdat ze hun geld niet op de bank willen zetten.” Zij moeten geld betalen aan de belasting, omdat ze veel spaargeld hebben. Als ze er een huis van kopen, hoeft dat niet. Zodra je het huis weer verkoopt, heb je je geld weer terug.

Op de steiger is het veilig en dus mogen Arjan en Elbert daar ook even kijken. Door een lage deur kunnen ze naar buiten. „Pas op je hoofd”, waarschuwt Karel. Hij gaat eerst en geeft de jongens een hand bij het naar buiten stappen. „Kijk maar eens naar beneden, dan zie je hoe hoog het is.” Karel let er goed op dat iedereen op een veilige plek staat. „Kijk, de dakkapellen daar zijn ook nieuw. Die zijn bij ons op de zaak gemaakt en hierheen vervoerd.”

Na de bovenste verdieping is het nu tijd om naar de kelder te gaan. Eén voor één lopen de jongens via een lange ladder naar beneden. Beneden is het vochtig en donker. „Goedemiddag”, begroeten de mannen die er aan het werk zijn Arjan en Elbert vrolijk. Een felle bouwlamp zorgt ervoor dat er toch nog wat te zien is. „Dit is de autogarage”, vertelt Karel. „Op de oprit is geen ruimte voor auto’s en daarom is er hier een kelder gemaakt.”

Het was nog niet zo makkelijk om die kelder te maken. Het gebouw stond eerst op palen in de grond. „Die palen kun je niet in één keer weghalen”, legt Karel uit. „Dan zou het gebouw instorten.” Daarom zijn de palen één voor één weggehaald en vervangen door stempels: een tijdelijke ondersteuning voor het gebouw. Nu zitten er betonnen muren in de garage. In de ruimte is  plek voor dertien auto’s. „Er komt ook een wasstraat bij”, vertelt Karel.

De parkeerkelder heeft geen oprit, maar een autolift. Karel: „Hier komt een stuk asfalt in dat omhoog en naar beneden kan. Boven kan de auto erop rijden. De lift zakt en de auto kan er weer af. In het plafond komen lampjes. Bij de plekken die vrij zijn brandt het licht groen. In de kelder is ook een gedeelte van een ander appartement te zien. „Degene die daar komt te wonen, wil graag een zwembad. Je ziet daar al de ombouw ervan.”

Arjan en Elbert hebben het hele appartement van onder tot boven kunnen zien. „Lusten jullie nu warme chocolademelk?”, vraagt Karel. Hij loopt terug naar de keet waar de jongens wat te drinken krijgen. Ondertussen legt Karel uit waarom hij zijn werk zo leuk vindt. „Het is fijn om met je handen te werken. Ook al moet je soms ook slopen, je ziet toch elk dag wat je opbouwt. Je begin vanaf de grond en ziet het steeds meer een huis worden. En ik heb fijne collega’s, dat is heel belangrijk.”

Karel wist vanaf zijn vijftiende dat hij in de bouw wilde. Hij deed een timmermansopleiding en vanaf dat hij zestien is, werkt hij in de bouw. Zouden Arjan en Elbert dat nu ook willen? „Ik weet nog niet wat ik wil worden”, zegt Arjan. En Elbert? Die wil graag dokter worden. Maar zeggen ze allebei: „We wisten nog niet zoveel over de bouw en het was echt heel leuk om een keer op de bouwplaats te mogen kijken.”

× ← →