Zingend door de straten

Christenen in India gaan soms zingend over straat. Het zijn uitstekende spijkers die je plat moet slaan, vinden hindoes. Voor God zijn het juist lichtjes in het donker. 

Is zoiets bij jullie in de kerk wel eens gebeurd? Dat er vanuit het kerkgebouw een hele stoet mensen op pad ging om in de buurt flyers uit te delen met daarop de boodschap van de Heere Jezus? Nee, niet stiekem even vlug snel bij de buren in de brievenbus, maar aan iedereen die je op straat tegenkomt. En intussen met z’n allen luid psalmen zingend, van straat naar straat, van deur tot deur. 

Nou, ík heb zoiets nog nooit meegemaakt, maar deze zomer voor het eerst wél! In India, en dat is best bijzonder, want India is Nederland niet. Ik bedoel: India is een land in Zuid-Azië (zoek het maar op in een atlas) waar mensen die naar de kerk gaan het niet altijd gemakkelijk hebben. Ze worden hier en daar zelfs aangevallen en hun kerkgebouwen worden vernield. Als je in zo’n land dan toch de straat opgaat om het Evangelie te vertellen, dan vind ik dat best moedig.

Beetje familie
Let op: niet overal in India worden christenen bedreigd of worden hun kerkgebouwen verwoest. Er zijn nog best veel plekken waar ze op zondag wel rustig naar de kerk kunnen en doordeweeks niet worden lastiggevallen – gelukkig maar. Toch maak ik me wel zorgen over christenen in dat land, omdat ik toch wel vaak hoor dat ze worden lastiggevallen. „Christenen in India”, hoor ik iemand van jullie zeggen, „is allemaal ver van mijn bed.” Klopt helemaal, de afstand tussen Nederland en India is hemelsbreed (dus in een rechte lijn) meer dan 7000 kilometer.

Toch staan Indiase christenen dichter bij jou en mij dan je denkt. Dat komt omdat we familie van elkaar zijn: christelijke familie. En omdat we in dezelfde God geloven. De Heere Jezus belijden als Zaligmaker. En als dát zo is, dan tel je kilometers heel anders. Juist niet! Als je opa en oma op vakantie in een ver land zijn, vergeet je ze toch ook niet? Dan ben je juist extra benieuwd of het goed met hen gaat. Met christenen in India is het net zo: en deze familie is in gevaar!

Daarom vond ik het zo geweldig om erbij te zijn toen kerkmensen in India door hun dorp trokken om het evangelie aan iedereen te vertellen en folders uit te delen. Soms dacht ik wel eens: kan het niet een beetje zachter, dat zingen? Want stel dat radicale hindoes het horen en te voorschijn komen met knuppels en bijlen? Dan zouden er zomaar verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren waar ik bij sta.

Moeders in de cel
Waarom ik daar een beetje bang voor was? Omdat ik een paar dagen eerder op bezoek was in een kerk waar moeders ook de straat op waren gegaan met folders over de Heere Jezus. En toen doken er wél mannen op met stokken om hen te grazen te nemen.
Weet je wat er vervolgens gebeurde? Niet die mannen werden opgepakt, maar de vrouwen! Omdat ze onrust in de stad hadden veroorzaakt, zei de politie. Nou ja!
Een weekend lang zaten ze vast op het politiebureau. Toen ik die vrouwen ontmoette zaten ze alweer in de kerk. Ze vertelden me wat ze hadden meegemaakt in die politiecel. Dat ze vaak hadden gebeden en gezongen, en steun van elkaar hadden gehad. Maar spijt van wat ze hadden gedaan? Helemaal niet! Ze zouden het zo weer doen.

Pas later begon ik te begrijpen waarom. Had de Heere Jezus niet gezegd dat Zijn volgelingen het licht van de wereld moesten zijn, en het zout der aarde? Niks je mond houden op straat, maar laten horen in Wie je gelooft en laten zien wat je belijdt: de Heere Jezus.

Daar zit dan wel een andere kant aan, en ook dat heeft de Heere ons gezegd: In de wereld zul je verdrukking hebben. Wie zich niet schaamt voor zijn geloof, zal het niet altijd gemakkelijk hebben, want de duivel en zijn volgelingen zullen je tot zwijgen willen brengen. Om moedeloos van te worden..., of toch niet? Nee, toch niet, want de Heere Jezus was nog niet klaar toen Hij het had over die verdrukking. Hij zei vervolgens: Heb goede moed, want Ik heb de wereld (de duivel en zijn rijk) overwonnen. De Heere heeft door Zijn kruisdood en Zijn opstanding de satan, de macht van de zonde en de dood overwonnen. Ook al gaat de duivel nu nog te keer tegen Zijn volgelingen, zij mogen weten dat ook hun overwinning vast en zeker is.
Wat die vrouwen in de politiecel zongen was dus eigenlijk een overwinningslied, ook al zaten ze daar in het donker, in die kille koude ruimte van het politie-bureau.

Zwijgen en verdwijnen
Wie zijn de volgelingen van de duivel in India? Hun naam viel hierboven al even: radicale hindoes. Zij geloven in hindoegoden als Vishnoe, Ganesha of Lakhsmi. Maar ze geloven vooral in een India alleen voor hindoes, in hindutva. En daarom moeten christenen (zo’n 30 miljoen in India), maar ook moslims (170 miljoen) zwijgen en het liefst: verdwijnen.

In de ogen van de Heere Jezus zijn die zingende en flyers uitdelende christenen lichtjes die schijnen in een donkere wereld. Maar hindoe-radicalen zien hen als hinderlijke uitstekende spijkers die platgeslagen moeten worden. In verschillende delen van India zijn ze daarmee bezig: met het platslaan van spijkers, het uitdoven van lichtjes. Iedere week zijn er berichten uit India, over vernielingen van kerkgebouwen, of over mishandeling van kerkgangers.

Intussen gebeurt niet alles op straat en zichtbaar voor iedereen. Weet je waar christenen het vaak ook moeilijk hebben? In hun eigen familie,als die nog hindoe zijn. Als je als jongen of meisje tot geloof in de Heere Jezus bent gekomen, maar ieder dag terug moet naar huis, naar je vader en moeder, je broers en zussen. Die thuis voor hun afgodsbeeldjes knielen, wierookstaafjes roken, en gebeden fluisteren. En die dat ook van jou verwachten, want doe je dat niet dan breng je de familie in gevaar: de goden zijn immers nodig om geluk en voorspoed te hebben, en dan kun je geen dwarsliggers gebruiken.

Hindoe-feesten
En wat te denken van allerlei hindoe-feesten in het dorp? Ook die zijn er om geluk te brengen, de oogst te laten lukken, of een examen. „Als zo’n meisje of jongen ontbreekt op die feesten omdat hij of zij christen is geworden, hebben die ouders wel wat uit te leggen.

En als er dan in het dorp wat misgaat, bijvoorbeeld de oogst mislukt, dan weten de dorpelingen wel hoe dat is gekomen: er is een meisje dat een andere god dient. Het gebeurt nogal eens dat ouders worden gedwongen om hun „ongelovige” kind het huis uit te zetten en afstand van hem of haar te doen.

Wat is het dan fijn voor zulke kinderen om te weten dat ze nóg een familie hebben: die van christenen. Een hele grote familie is het: broers en zussen zijn zelfs 7000 kilometer ver weg nog te vinden.

× ← →