Cania: Buikmama hoort er ook gewoon bij!

Soms fluisteren kinderen: ,,Moet je zien: een pleegkind. Haha!” ,,Niet op letten!” zegt Cania, die zelf al zo’n zeven jaar in een pleeggezin woont. ,,Iedereen is anders.”

,,Ik heet Cania en ik ben 9 jaar. Toen ik bijna 2 was, ben ik naar een pleeggezin gegaan. Ik weet niet meer precies hoe ik dat vond, maar als ik erover nadenk, geloof ik dat het toch wel wat spannend was. Nu heb ik het naar mijn zin, want ze zijn hier heel lief voor mij. Er zijn nog meer fijne dingen. Soms worden er bijvoorbeeld dagjes uit georganiseerd, speciaal voor pleegkinderen. Dat is heel leuk.

Wat lastig is? Nou, ik heb weleens gehad dat mijn echte moeder mij bij school ophaalde, en mijn pleegmoeder was ook mee. Toen zag je kinderen zo kijken van ,,Huh? Heeft zij twee moeders?” Dat snap ik wel, want dat zie je niet super vaak. Maar het is niet heel fijn.

Kinderen vragen ook weleens hoe het is om in een pleeggezin te wonen. Ik vind dat best lastig. Want bij mij in de klas zijn geen andere pleegkinderen en dan krijg je een beetje het gevoel krijg van: Ik hoor er niet helemaal bij. Meestal is het gewoon de gedachte, en is het gelukkig niet echt zo.

Ik ben blij dat mijn pleegfamilie het begrijpt als ik iets moeilijk vind en dat ze gewoon doen alsof we echt familie zijn. En mijn buikmama hoort er ook gewoon bij. Als er bij haar dingen gebeuren die moeilijk zijn - bijvoorbeeld toen ze ging scheiden – vind ik dat wel moeilijk. 

Ik heb geleerd dat het helemaal niet erg is als je niet uit de buik van de moeder komt bij wie je nu woont, als er maar liefde is.

Speciaal voor pleegkinderen zou ik willen zeggen: Je moet niet denken: Het is erg dat ik pleegkind ben. Want jij hoort er ook bij. Soms vinden kinderen het raar en loopt iedereen met een grote boog om jou heen. Of ze fluisteren: ,,Haha moet je hem/haar zien, hij/zij is pleegkind. Haha, met hem/haar moet je niet spelen. Hij/zij is raar, want hij/zij is pleegkind, haha.” Nou, negeer het of zeg moedig: ,,Nou en? Iedereen is nou eenmaal anders.” En zo is het. Jij bent pleegkind en jij bent bijzonder. Net zo bijzonder als iedereen. Kinderen die bij hun echte ouders wonen, zijn niet beter dan jij. Jij hebt even veel recht. Dus: nog veel plezier in je pleeggezin, en je bent bijzonder.”