Toon en de kromme propeller

Toon heeft een speelgoedhelikopter gekregen. Hij is wit en blauw en heeft propellers die echt kunnen draaien. Als Toon op een knopje drukt, gaan er lampjes branden. Toon rent door de kamer met de helikopter in zijn hand. Hij kan het geluid van een helikopter nadoen. Tftftftftf… klinkt het dan. En hij zingt: „Helikopter, helikopter, mag ik met jou mee omhoog?”

Klaartje komt bij Toon spelen. „Mag ik nu met de helikopter?” vraagt ze. Toon wil het eigenlijk niet, maar hij weet dat Klaartje ook mee mag doen. Hij geeft haar de helikopter. Klaartje rent door de kamer en roept „Whoeoeoeoeh!” Toon schudt zijn hoofd. „Zo klinkt een helikopter helemaal niet.” Maar Klaartje luistert niet. Ze rent steeds harder rond de tafel. „Hier komt de snelste helikopter van de wereld!” roept ze. „Piloot Klaartje komt mensen redden. Aan de kant!” Toon wil aan de kant stappen, maar hij is te laat. Klaartje botst tegen hem aan en de helikopter vliegt door de lucht. Hij komt tegen de boekenkast en valt op de grond. „Mijn helikopter!” roept Toon. Hij pakt hem op. Eén propeller is kromgebogen. „Hij is kapot”, zegt Toon teleurgesteld. „Geef maar”, zegt Klaartje. Ze pakt de propeller en buigt hem recht. „Zo, weer gemaakt.” Toon kijkt of het echt zo is. De lichtjes doen het nog en de helikopter ziet er goed uit. Gelukkig. „Mag ik nu weer?” vraagt Klaartje. Toon schudt zijn hoofd. „Je bent geen goede piloot”, zegt hij. „Maar wel een goede helikoptermaker. Zullen we doen dat de helikopter botst en jij hem moet maken?” Dat doen ze. En samen zingen ze: „Helikopter, helikopter, mag ik met je mee omhoog? Hoog in de wolken wil ik wezen, hoog in de wolken wil ik zijn. Helikopter, helikopter, vliegen is zo fijn!”