Kippenvel van een tafelkleed

Als je hoogsensitief bent, merk je dat eigenlijk altijd. De hele dag door zijn er grote en kleine dingen die je doen beseffen dat jij net iets meer ziet, hoort en voelt dan een ‘gemiddeld’ kind. Deze ‘dag uit het leven van Femke’ vertelt hoe dat kan gaan.

7.00 uur 
,,Hé Femke?” Zachtjes klinkt mama’s stem boven me. Ze heeft de lamp uitgelaten en doet de gordijnen nog niet open. Ze weet wel dat ik zó het liefste wakker word. Ik rek me uit en sla mijn armen om haar nek. ,,Ha mamsiepamsie.” 

,,Kom je eruit, meis?”
Als ze weg is, lig ik met mijn handen onder mijn hoofd nog even rond te kijken in mijn mooie kamer. Het licht valt zo prachtig door een kier van de gordijnen. Wat heeft alles nu een bijzondere kleur. Ik zou hier nog heel lang heerlijk naar kunnen kijken.

7.15 uur
O ja! Ik mag iets nieuws aan! Nou ja, nieuw… Gisteren kregen we kleren van tante Esther, spullen die mijn nichtje niet meer passen… Ik open de kastdeuren. Mama heeft alles al netjes op de planken gelegd. Waar is die trui nou waar ik gisteren meteen verliefd op werd? Ah, daar! Hij heeft een fantastische kleur blauw, net zo helder als de hemel op een zomermiddag. Ik stap naar de spiegel. Yes! Dit staat mooi! Maar terwijl ik mijn rok aantrek, weet ik genoeg. De prachtige trui prikt! Nee, hè, dat is me vaker overkomen! Heb ik iets moois en dan word ik helemaal raar van het geprik... Maar deze keer doe ik m’n nieuwe trui niet weg! Ik houd hem gewoon aan. Hij is té mooi.

7.30 uur
Volgens mij heeft mama hoofdpijn. Ze doet wel opgewekt, maar er klopt iets niet. Ik weet niet wat het is, ik voel het gewoon. En bah, die akelige trui voel ik ook! Ik kijk naar beneden. Hij is zo gaaf. Ik wil hem zo graag aan.
Precies op het moment dat ik aan tafel schuif, wip ik op van schrik. Er klinkt een enorm dreun! Meteen daarna weet ik wat het is. Kwaad kijk ik over mijn schouder naar de deur, die Jos zojuist heeft dicht geknald. Waarom moeten broers altijd zo’n herrie maken? Zuchtend leg ik mijn handen op tafel, maar ik trek ze onmiddellijk terug. Ook dat nog! Een prikkende trui én… het tafelkleed waar ik altijd kippenvel van krijg. Nu heb ik het echt helemaal gehad! Ik ren naar boven om me om te kleden. Jammer dan!   

8.15 uur
Hmm, het ruikt lekker buiten! Je kunt merken dat het lente wordt. Het shirt dat ik nu draag, prikt niet en ik mocht van mama op de bank mijn brood opeten, zodat ik dat akelige kleed niet hoefde te voelen. Nu sta ik in de tuin en snuif de lentelucht op. De zon schijnt op een hoge struik. Ik loop er naartoe. Zie je wel, allemaal kleine knopjes. Het wordt echt voorjaar en daar heb ik zin in! Achter me klinkt getik tegen het raam. Ik draai me om. Mama wijst naar haar horloge. Da’s waar ook, ik was op weg naar school.

10.00 uur
In de klas is het fijn. Eerst weer een geweldig Bijbelverhaal. Onze meester kan zo ongelooflijk mooi vertellen! Ik zag het helemaal voor me, hoe Samuel daar lag te slapen, en toen wakker werd, en dacht dat Eli hem riep, en ontdekte dat de Heere tegen hem sprak … Toen de meester klaar was, had ik echt even het idee dat ik letterlijk terug kwam uit die tempel, dat ik er zelf bij was geweest.
Taal en rekenen daarna waren ook leuk. En ik kreeg een negenenhalf terug voor de geschiedenistoets van vorige week. Nu zijn we aan het tekenen met pastelkrijt. Het wordt mooi, de meester stond net even bewonderend stil bij mijn tafel.

15.00 uur
‘Een leuk nieuwtje, jongens’, zegt de meester. Nou, mij kan het gestolen worden. We hadden zojuist muziek en enkele kinderen moesten solo zingen. Ik ook! Ik bibber er nog steeds een beetje van. Volgens mij werd ik knalrood. Iedereen kon zien dat ik bijna moest huilen van de zenuwen. Mijn stem deed twee keer heel raar. Het was gewoon van begin tot het eind allemaal even vreselijk.
‘Met Pasen zouden we alleen een lang weekend vrij zijn, maar de directeur ontdekte dat onze school dit jaar een aantal uren te veel les geeft. Daarom krijgen we een dag eerder al vrij en…’
JOEHOE!!! De meisjes beginnen te juichen, de jongens te brullen. Ze roffelen met hun handen op de tafel en stampen met hun voeten op de grond. De meester lacht en laat hen maar even gaan. Maar ik… ik zou het liefst hard wegrennen. De tranen die toch al in mijn ogen brandden, rollen nu echt over mijn wangen. Kon ik m’n vingers maar in mijn oren stoppen. Maar dan kijken ze naar me. Dan zien ze dat ik huil.     

19.00 uur
,,Wat ben je  stil”, zegt mama. ,,Was het geen leuke dag?” Ik zit in het hoekje van de bank en kijk op van mijn boek, waar ik niet in las. Het is een superspannend verhaal en ik heb in twee dagen al 150 pagina’s gelezen, maar nu kan ik mijn gedachten er niet bij houden.
,,Wat is er mis met mij?” vraag ik. En dan begin ik opnieuw te huilen. Ik vertel van de trui en het tafelkleed, van het solo zingen en de herrie in de klas. Mama glimlacht. ,,Niks mis met jou”, zegt ze. ,,Helemaal niks. Jij bent gewoon een van de vele mensen die hoogsensitief zijn. Klinkt dat niet deftig?” ,,Is het een ziekte?” piep ik een beetje benauwd. ,,Een ziekte? Ben jij betoeterd. Het is gewoon een… een soort eigenschap. Net zoals je vrolijke en stille en verlegen en handige mensen hebt, heb je ook sensitieve mensen. Mama begint te vertellen. Een uur later snap ik eindelijk iets meer van mezelf.

,,Dus ik merk meer van de lastige dingen in het leven, maar ook meer van fijne dingen?” vraag ik voor de zekerheid. Mama schiet in de lach. ,,Zoiets, ja!”
,,Sjonge”, antwoord ik. ,,Vandaag merkte ik vooral de nadelen. Maar vanaf nu let ik ook maar eens op alle voordelen die dat heeft.”