Het vervelendst is: het gaat niet over

Bijna een jaar weet Jacomijn Egas nu dat ze diabetes heeft. Op 18 mei 2018 kreeg ze dat te horen. “Deze datum vergeet ik nooit meer”, zegt ze een beetje treurig, als ze haar verhaal aan Kits vertelt.

„Ik had héél veel dorst, ik moest veel plassen, ik was erg moe en ik zei vaak tegen papa en mama dat ik dacht dat ik niet lang meer zou leven. Papa en mama vonden mij magerder worden. Ik werd sneller boos. In de meivakantie zei mama tegen papa dat ik niet de oude Jacomijn was. Ze vond dat het wel leek alsof ik suikerziekte had.

Na de meivakantie ging ik op schoolreis. Op de heenweg snoepte ik alles wat ik aan eten en drinken meegekregen had al op. Mama was er ook bij en toen wilde ik van haar ook nog water. Ik moest telkens plassen en heb overgegeven.

De volgende dag gingen we naar de dokter. De assistente gaf een prikje in mijn vinger en zag dat mijn bloedsuiker 21,5 was. Mama zei: „Heeft ze echt diabetes?” Ik begon te huilen en mama ook. Toen moest ik naar het Beatrixziekenhuis in Gorinchem.

Diabetes is suikerziekte. Mijn alvleesklier doet het niet meer. Mijn lichaam maakt geen insuline meer aan. Insuline is nodig om de suikers die ik eet in mijn cellen te laten komen, zodat ik kan groeien en bewegen. Omdat mijn lichaam zelf geen insuline maakt, moet ik dit in mijn bovenbeen spuiten. Bij elke maaltijd een kortwerkende insuline en bij het avondeten een insuline die heel de dag werkt. Verder moet ik bij alles wat ik eet en drink kijken hoeveel koolhydraten erin zitten en dan moet ik uitrekenen hoeveel insuline ik moet spuiten. Dat doe ik met een soort prikpen.

Dat het nooit meer overgaat, vind ik het vervelendst. Ik vraag vaak aan papa en mama waarom ík suikerziekte heb, want verder heeft niemand in mijn klas of familie het.

Er gebeurt gelukkig ook weleens iets leuks doordat ik diabetes heb. Soms mag ik bij de andere kinderen op het internaat hun bloedsuiker prikken. Mijn broertje pakt weleens de verpakking van het broodbeleg en zegt dan: ,,Er zitten 4 koolhydraten in”. Terwijl hij helemaal niet lezen kan. Met de diabetesspullen kan ik Glucoins, een soort zegels, sparen voor een cadeautje. Sinds kort heb ik een sensor op mijn bovenarm. Nu hoef ik bijna nooit meer in mijn vingers te prikken, maar heb ik een telefoon waarmee ik mijn bloedsuikers kan scannen.

Toen ik net diabetes had, hebben we in de klas naar de dvd van “Wippie Wiebelbeen” gekeken. Dat gaat over deze ziekte. Mama vertelt veel aan de juffen en die leggen het goed uit aan mijn klasgenootjes. Toen ik bijvoorbeeld de sensor kreeg, legde de juf uit dat de anderen met gym een beetje voorzichtig moeten doen.

En ik vind het fijn dat de juffen en meesters mij willen helpen als ik niet weet wat voor koekje ik mag nemen.”

Schippersinternaat
Jacomijn Egas is 8 jaar en zit in groep 4b van de Groenewegenschool in Werkendam.
Omdat haar ouders schippers zijn, varen ze veel. Jacomijn woont door de week niet aan boord, maar op een schippersinternaat. Ze heeft een zus van 9 jaar en een broertje van 4 jaar. Jacomijn houdt veel van lezen, kleuren, buiten spelen en blokfluiten. Haar moeder is vroeger verpleegkundige geweest, waardoor ze bij de gezondheidsproblemen van Jacomijn al snel begon te vermoeden dat het om de ziekte diabetes ging.

× ← →