Taart voor Toon

De deurbel gaat. Toon springt van de bank en doet open. Er staat een deftige meneer op de stoep. Hij heeft een pak aan en een grote ketting om zijn nek. De ketting hangt helemaal op zijn buik. „Goedemiddag”, zegt de meneer. „Jij bent zeker Toon?” Toon knikt. „Ik ben de burgemeester, de baas van de stad”, zegt de meneer. „Ik heb gehoord dat jij al honderd avonturen hebt meegemaakt. Daarom heb ik een taart voor jou.” De burgemeester komt binnen. Papa en mama geven hem een hand. „Gaat u zitten, burgemeester”, zegt mama. „Kopje thee?” De burgemeester zakt op de bank. “Wat woon je hier alleraardigst, Toon”, zegt hij. Toon zegt niets. Hij is verlegen.

„Kom maar eens hier”, zegt de burgemeester. Hij doet de taartdoos open. De taart heeft vorm van een reddingsboei. Net zoals Toon in zijn kamer heeft hangen. Iedereen eet een stukje taart.

„Wil je mijn ketting eens om?” vraagt de burgemeester. Toon knikt. De ketting is zwaar. Hij hangt helemaal op de grond. Toon is nu niet verlegen meer. „Ik ben de burgemeester”, zegt hij deftig. Hij loopt een rondje door de kamer. Als hij weer bij de burgemeester is, haakt zijn voet in de ketting. Toon struikelt en valt voorover. Precies in de armen van de burgemeester. „Haha”, lacht de burgemeester. „Gelukkig ben je niet in de taart gevallen.” Als de taart op is, laat hij de woonboot aan de burgemeester zien. De badkamer die een beetje klein is. Zijn slaapkamer, waar hij zo vanuit bed naar het water kan kijken. En de keuken, waar papa vaak visjes bakt. Als de burgemeester weggaat, zegt hij: „Ik begrijp wel dat je hier veel avonturen beleeft. Veel plezier op jullie woonboot, Toon!”