Hanna: Papa was heel gelukkig

,,Toen papa ging sterven, zaten wij op onze knieën naast zijn bed, vertelt Hannah van Ooijen (11) uit Nederhemert. ,,Hij legde zijn handen op onze hoofden en zei heel duidelijk: De Heere zegene jullie en Hij behoede jullie...”

De vader van Hannah deed vaak een spelletje met haar. Nu en dan ging ze met hem mee naar de school waar hij leraar was. Hij hield schapen, dat was zijn hobby. Hannah mocht soms in de kruiwagen mee naar de wei.

Op haar verjaardag, 30 januari 2017, moest Hannahs vader ineens naar het ziekenhuis. ,,We dachten dat hij longontsteking had, maar het was acute leukemie

Ik was verdrietig en bang dat hij ging sterven. Hij kreeg chemo en z’n haar moest eraf. Wij mochten een keertje bij papa in het ziekenhuis logeren. Dat was heel leuk. We kregen ’s avonds om elf uur een ijsje en ’s ochtends ontbijt van de zuster.”

BANG
Even leek het beter te gaan, toen Hannahs vader een stamceltransplantatie van zijn broer kreeg. Maar op 8  januari 2018 vertelde de dokter dat de leukemie teruggekomen was en dat hij zou sterven.

,,Toen moest ik heel hard huilen”, zegt Hannah. ,,Vaak kroop ik bij papa in het ziekenhuisbed dat thuis in de kamer stond. Dan huilden we en praatten we erover. Papa las een boekje over rouw aan ons voor. Zo konden wij weten wat er ging gebeuren.

Papa was bang om te sterven, want hij had geen nieuw hart. Maar de Heere zei via een preek in zijn hart: ,,Zoon uw zonden zijn u vergeven”. Ik wist toen dat papa heel gelukkig was. Hij zei ook dat de Heere veel beter voor ons kon zorgen dan hij dat kon.”

REGENBOOG
Bij de begrafenis van Hannahs vader verscheen de regenboog aan de hemel. ,,Als teken van de trouw van de Heere”, weet Hannah. ,,Ik vond de begrafenisondernemer heel lief. Hij vertelde precies wat ze met papa gingen doen en wij mochten helpen het deksel op de kist vast te maken. Toen de kist ging zakken, was ik heel verdrietig.”

Het meest mist Hannah haar vader als ze thuis een spelletje doen. ,,En ook op zijn verjaardag en mijn verjaardag en op Vaderdag. En nu worden er lammetjes geboren zonder papa. Een oom van ons heeft nu de schapen.”
Hannah heeft een zus van 12 en drie broertjes van 7, 6 en 3. De jongste kent zijn vader alleen van foto’s. ,,Als we langs de begraafplaats rijden, zegt hij altijd: ,,Doei, lieve pappie.” We zijn graag bij elkaar en het is ook fijn om met elkaar te huilen of papa’s versje te zingen, psalm 32 vers 1. Als we bang zijn, met onweer of zo, bidden we en dan maakt de Heere ons weer rustig.”

SPRAAKBERICHTJES
Zo zijn er ,,eigenlijk nog wel heel veel” fijne en goede dingen, merkt Hannah. ,,We luisteren nog steeds naar de spraakberichtjes die papa ons vanuit het ziekenhuis stuurde. Soms is dat fijn, dan weten we nog hoe zijn stem klonk. Mama zegt dat wij op hem lijken en dingen precies zo zeggen als papa dat zou doen. Hij kon heel grappige liedjes verzinnen en hij kon lekker klieren met ons.” 

Heeft Hannah het gevoel dat ze dit grote verlies inmiddels beter een plekje kan geven dan in het begin? ,,Ja, dat is wel zo. Je went eraan veel dingen zonder hem te doen, maar het verschilt per keer. in het begin had je nog het gevoel: “Vandaag komt hij gewoon weer.” Nu weet je wel zekerder dat hij echt nooit meer terugkomt.”

× ← →