Ruben: We maakten voetafdrukjes in gips van mijn zusjes' voetjes

Foto’s, een voetafdrukje in gips… Ruben Lindhout (10) uit Leusden is blij met de herinneringen die hij heeft aan de kleine Christine en Miriam. Tot twee keer toe verloor hij een lief zusje, dat maar zes dagen leefde.

Ruben Lindhout was 5 jaar toen hij een zusje kreeg. De kleine Christine bleek een ernstige spierziekte te hebben, met de moeilijke naam Spinale Masculaire Atrofie, type 0. Ook al was Ruben nog klein, hij herinnert zich wel dingen uit die donkere dagen: ,,Ik weet dat ze in het ziekenhuis lag en overal slangetjes had. Ook kan ik me de zuster herinneren, die ik mocht helpen met het verwisselen van de slangetjes. Ik was erbij toen het beademingsbuisje eruit werd gehaald, maar ik weet niet meer wat ik toen voelde. Ik weet nog wel dat Christine overleden was en in de woonkamer in de wieg lag.” Ook aan de begrafenis van zijn zusje heeft Ruben herinneringen. ,,Ik mocht helpen met het laten zakken van de kist.”

MOEILIJK
Afgelopen december kregen Ruben, zijn zusje Hannah (8) en broertje Mark (4) opnieuw een zusje. Ook zij bleek de spierziekte te hebben, waaraan Christine was gestorven. ,,Ze heette Miriam. Wij mochten helpen met luiers verschonen, een rompertje aan doen en melk geven via de sonde. Ze volgde je met haar ogen, maar verder kon ze zich niet bewegen. Ik mocht haar vasthouden en dat vond ik fijn. Ik heb ervan genoten dat dit nu wel kon. Christine kon ik niet vasthouden, zij was veel zieker.”

Toen het beademingsbuisje bij Miriam verwijderd werd, mocht Ruben daar niet bij zijn, hoewel hij dat wel had gewild. ,,Toen ze nog leefde, konden we bij haar zijn en van haar houden. Toen ze overleden was, was dit echt voorbij. Dat vind ik moeilijk.”

Ook dit keer liet Ruben het kistje zakken, nu samen met zijn zusje en broertje. ,,We waren nu met alleen met de dominee, opa en oma en een oom en tante, niet met de hele familie zoals bij Christine. Bij het condoleren mochten mijn zusje en ik kaartjes en pennen uitdelen, zodat mensen een wens konden opschrijven. Dat vond ik fijn om te doen.”

FOTOBOEK
Hoe gaat Ruben om met het enorme verdriet dat tot twee keer toe in zijn leven kwam? ,,Bij Christine heb ik veel gehuild. Bij Miriam kon ik minder goed huilen, soms wel, soms niet. Nu begreep ik beter dat Miriam echt niet kon leven met de spierziekte, al mis ik haar heel erg.

Het liefst praat ik erover met mijn vader en moeder. Zij weten precies wat er is gebeurd. Het is wel goed om erover te praten en te huilen, dan gaat het uit je hoofd. Verder doe ik graag dingen. Zo heb ik voor Miriams graf een naambordje gemaakt voor de tijd dat er nog geen steen op ligt. En samen met mijn zusje heb ik kaarten verkocht voor het spierziektefonds. Dit bezig zijn helpt mij.”

Als Ruben het fotoboek van zijn zusjes bekijkt, wordt hij heel verdrietig, vertelt hij, maar ook als hij andere verdrietige mensen ontmoet. ,,Ik zie nu meer dat er veel verdriet en zorg in de wereld is. Daar word ik dan ook verdrietig om.”

HERINNERINGEN
Iedereen verwerkt ingrijpende gebeurtenissen op zijn eigen manier, merkt Ruben: ,,Ik doe graag dingen; Hannah wil het liefst alle spulletjes en foto’s bekijken; Mark speelt alles na en mijn vader en moeder praten veel samen. Met elkaar hebben we het ook over wat je fijn vindt en graag wilt of juist niet wilt.”

Gelukkig staan er behalve zijn ouders nog veel meer mensen om Ruben heen. ,,Bij Christine gaf een klasgenootje mij een spelletje, gewoon uit meeleven. Dat vind ik leuk, dat mensen doen wat in hen opkomt. Bij Miriam heb ik veel kaartjes gekregen. Ik vond het fijn dat klasgenoten ook speciaal iets voor mij opstuurden. En bij het condoleren vroegen veel mensen ook wat aan ons.”

Vooral aan Miriam heeft Ruben behalve verdrietige ook mooie herinneringen, geeft hij aan. ,,Als je haar naam zei, reageerde ze. Dan gingen haar oogjes open. Ik heb echt met haar geknuffeld en afscheid van haar genomen. En we hebben mooie foto's gemaakt met een speciale fotograaf van Stichting Make a Memory. Na haar overlijden hebben we haar samen in bad gedaan, aangekleed en voetafdrukjes gemaakt van gips. Daardoor hebben we nu nog iets van haar. Ik vind het fijn dat ik herinneringen heb aan mijn beide zusjes: mooie foto's, voetafdrukjes en dagboekjes uit het ziekenhuis. Zo kan ik altijd terugkijken als ik dat wil.”

Tegen andere kinderen die iets heel ergs meemaken, zou Ruben willen zeggen: ,,Het is niet leuk, maar de Heere zal altijd voor je zorgen en je troosten als je verdrietig bent.”