Feest in een gigantische speelhal

Cornelie (11), Jonathan (9) en Rozemarijn (6) Marchal woonden vanwege het werk van hun vader maar liefst drie jaar lang in Jeruzalem. Daarna -tussen 2017 en 2020- was de hoofdstad van Roemenië hun woonplaats: Boekarest. De drie kregen dus bijzondere kansen om ook eens een buitenlandse verjaardag mee te maken!

Natuurlijk waren er nadelen, daar in het verre land. Bijvoorbeeld dat opa en oma, nichtjes en neefjes een heel eind weg woonden. ,,We moesten altijd drie uur in het vliegtuig zitten”, klaagt Jonathan.
Maar de internationale school waar ze naartoe gingen, vonden de kinderen superleuk. En: vakanties duurden er lekker lang! Alleen Cornelie was daar niet altijd blij mee: ,,Dan zag ik mijn vriendinnen ook lange tijd niet.” Wel genoot zij van bepaalde Roemeense tradities, zoals de klederdracht. Zelf heeft Cornelie een traditionele geborduurde Roemeense blouse, vertelt ze. Het vieren van het begin van de lente, “Martisor’, vond ze ook bijzonder. ,,Op dat feest worden vrouwen in het zonnetje gezet met bloemen en kleine sieraden.”
Feestjes waren er voor hen zelf ook genoeg: ,,We hadden soms elk weekend een verjaardag. Meestal werden alle kinderen uit de klas uitgenodigd. Broertjes en zusjes mochten ook meekomen, zodat er vaak wel tussen de twintig en dertig kinderen waren. Zij kwamen niet alleen uit Roemenië, maar ook maar ook uit Amerika, Italie, Venezuela, China, Israël, Turkije en veel andere landen…”
,,De feestjes bij de Roemeense kinderen waren nooit bij hen thuis”, vertelt Jonathan. ,,We gingen altijd ergens naartoe om bijvoorbeeld te klimmen, laser tag of bowling te spelen. In Boekarest waren er gigantische speelhallen met springkussens, trampolines en andere speeltoestellen waar we de hele middag mochten spelen. Vaak huurden de papa’s en mama’s van Roemeense kinderen goochelaars, schminkers of entertainers in die spelletjes met ons deden. Er was altijd eten genoeg van een ingehuurde catering, meestal pizza, patat en ander ongezond eten. Aan het eind van het feestje kwam er een enorme taart.”
Cornelie: ,,Ik kreeg soms het gevoel dat het “hoe meer hoe beter” was.”
,,Rijke mensen in Roemenië willen ook graag laten zíen dat ze rijk zijn”, legt haar vader uit.
De cadeautjes die Cornelie, Jonathan en Rozemarijn meenamen, werden in Roemenië nooit tijdens het feestje zelf uitgepakt. Wat wel hetzelfde was als op een Nederlandse verjaardag: er hingen slingers, er werd voor de jarige gezongen en er werden spelletjes gedaan.
Hun eigen verjaardagen bleven de kinderen op z’n Nederlands vieren: ,,Bij het ontbijt zit de jarige op een versierde stoel met een zelfgemaakte verjaardagsmuts op. Cadeautjes worden verstopt in de woonkamer We hangen slingers en ballonnen op. Mama maakt altijd een lekkere taart en papa bakt voor de papa’s en mama’s een appeltaart.
Toen we in Jeruzalem en Boekarest woonden, kwam oma altijd op onze verjaardag. Ze bleef dan een week. We mochten op onze school in Boekarest niet trakteren. Een keer per maand werden alle verjaardagen gevierd van de kinderen die jarig waren geweest. We kregen dan van de kantine een cupcake. De school vond het namelijk niet goed dat er veel snoep werd getrakteerd.
Wij vierden onze verjaardagspartijtjes altijd thuis. We hadden een groot huis met een tuin waar we spelletjes konden doen. De kinderen mochten cupcakes versieren en knutselen. Mama en papa hebben ook eens een escape room gemaakt voor ons feestje, en het spel jachtseizoen en een speurtocht door de buurt uitgezet.”

Geplaatst op woensdag 28 oktober 2020 door Jeannette Wilbrink-Donkersteeg (beeld: familie Marchal)