Gevangen om hun vel en vet

Als je naar hun snuitje met de prachtige, grote ogen kijkt, kun je het je haast niet voorstellen, maar door de eeuwen heen zijn er heel wat zeehonden hardhandig doodgeknuppeld. Nog steeds hoort dit mooie beestje bij de bedreigde diersoorten.

Eerst het goede nieuws. In Nederland is het aantal zeehonden de laatste tientallen jaren gegroeid. Ook op dit moment worden het er niet minder. Dat je ze nu weer langs de kust kunt zien, komt doordat de jacht op zeehonden hier in 1962 werd verboden. En dat is maar goed ook, want in onze Waddenzee en Zeeland was het dier rond dat jaar bijna uitgeroeid!

Vissers niet blij

Eeuwenlang was het vooral de jacht die de zeehond bedreigde. Vissers waren niet blij met het dier, dat net zo dol op een visje was als zij zelf. Zij wilden natuurlijk niet dat de zeehonden hun vangst wegkaapten, maar juist zoveel mogelijk vis zélf binnenboord halen.
Daarnaast gebeurde het soms dat zeehonden met hun scherpe tanden de netten van de vissersboten vernielden. Dat maakte het dier ook al niet populair. Heel vroeger kon je hier en daar zelfs een prijs krijgen voor elke zeehond die je had gedood. Weg ermee, was het idee. En dat lukte aardig…

Waardevol velletje

Een andere reden om op zeehonden te jagen was hun vlees en vet. Dat vlees kon je eten en het vet diende als prima brandstof.
En verder kregen mensen aandacht voor de prachtige vacht van zeehonden. Ze ontdekten dat ze daar waardevolle jassen, tassen en laarzen van konden maken. Het velletje van jonge dieren vonden ze het mooist. Doordat die kleintjes niet eens de kans kregen om op te groeien en zelf kinderen te krijgen, daalde het aantal zeehonden toen nog sneller.

Knuppel

Omdat de kostbare vacht onbeschadigd moest blijven, werden de zeehonden meestal niet doodgeschoten of doodgestoken, maar doodgeknuppeld. De jagers vangen het dier in een net en slaan het dan zo hard mogelijk op de kop met een knuppel die een speciale, scherpe haak aan het uiteinde heeft. Daarna wordt het slachtoffer gevild, zodat de vacht als bont verkocht kan worden.
Gelukkig is het knuppelen inmiddels overal te wereld verboden behalve in Canada, waar elk jaar in april de zeehondenjacht weer van start gaat. Alleen de kleintjes met hun witte vel mogen ook daar – sinds 1987 – niet meer gedood worden. Bovendien kan Canada het bont en andere producten van zeehonden steeds lastiger verkopen. Maar er wordt beweerd dat mensen in China deze spullen momenteel nog steeds graag hebben willen. Van de grote zeehonden worden er daardoor elk voorjaar nog vele tienduizenden vermoord. Verschillende organisaties proberen hier nu een einde aan te maken.

Grijze zeehond is niet grijs

De ene zeehond is de andere niet. Wereldwijd bestaan er verschillende soorten, waarvan alleen de zogenoemde “gewone zeehond” en de “grijze zeehond” in Nederland voorkomen. Het verschil zit ’m onder andere in hun maat: de grijze zeehond is groter dan de gewone. En… de grijze zeehond is lang niet altijd grijs, maar kan ook bruin of zwart zijn.
De pups van de grijze zeehond hebben een dikke, witte vacht, waardoor zij niet meteen kunnen zwemmen. Terwijl een gewoon zeehondenkind meteen het water in moet, mag het kleintje van de grijze zeehond een week of drie wachten. Pas als hij zijn babyvachtje kwijt is, gaat hij zwemmen.