Zalmpap voor zieke zeehond

Een dagje als zeehondenverzorgster werken, dat is een droom die niet voor elk meisje uitkomt! Eloïse Visser (9) uit Poortugaal kreeg deze kans in de voorjaarsvakantie! Vanwege haar spreekbeurt mocht ze aan de slag bij A Seal in Stellendam.

Toen haar spreekbeurt in zicht kwam, besloot Eloïse informatie op te vragen bij het zeehondenopvangcentrum. „Ik zag dat je er een dagje als verzorger kon werken, en heb gevraagd of ik dat ook zou mogen. Hoewel ik nog lang geen zestien ben, kreeg ik toestemming omdat ik zo enthousiast was, haha.”
Eloïse nam een mooie tekening mee plus iets lekkers voor bij de koffie en… kreeg een „superleuke” dag!

„De zeehonden die bij A Seal –dat is Engels voor zeehond– worden opgevangen, zijn op het strand gevonden, Ze zijn gewond, ziek of hebben een te laag gewicht. Ze krijgen een chip. Daarmee kan gecontroleerd worden of het goed met ze blijft gaan, ook als weer terug naar de zee zijn.”
Van corona was nog geen sprake, toch kreeg Eloïse beschermende kleding en crocs aan voordat ze de hokken ging schoonmaken. Voordat de dieren in hun schone hok terug mochten, werden ze gewogen. „Want als ze helemaal op gewicht zijn, mogen ze terug naar de zee.”

Eten geven

Daarna mocht Eloïse eten klaarmaken. „Heel zieke zeehonden krijgen zalmpap: gepureerde vis met water en extra voedingsstoffen waardoor ze snel sterker worden. Met een lange slang wordt dat in hun bek gebracht.
Zeehonden die wat zijn opgeknapt, kunnen vaak zelf weer vis eten. Dat mocht ik hen voeren. Ik moest wel erg opletten, want ze hebben heel scherpe tanden. Ze heten niet voor niets „de grootste roofdieren van de Noordzee”.
Mijn begeleidster vertelde veel over hoe de zeehonden leven in de natuur, over de banaanhouding waarin ze het liefste liggen en wat ze graag eten.”
De opvang –waar 25 zeehonden tegelijk kunnen logeren– heeft sinds 2014 al 300 opgevangen. Dat is prachtig, maar helaas: „Niet allemaal worden ze beter”, vertelt Eloïse. „In een aparte ruimte zag ik er twee onder een kleedje liggen. Die waren doodgegaan.”

Er worden in A Seal ook huilers binnengebracht, pups die hun moeder zijn kwijtgeraakt. Die zijn niet ziek, maar wel te klein om zonder hulp te
overleven. Andere worden gevonden, omdat ze verstrikt zijn geraakt in een net. Weer andere zijn ziek of gewond, soms door afval. Dan worden ze opgenomen bij A Seal, Ecomare of in Pieterburen.
Eloïse kwam op plaatsen waar bezoekers van A Seal normaal geen toegang hebben. In „een röntgenruimte en een soort dokterskamer”, bijvoorbeeld. „Het was een echte superdag en je hoeft vast niet lang te raden naar wat ik later worden wil!”

× ← →