Dolfijnen zijn superglad

Ze heeft dolfijnenposters op het raam, dolfijnen­knuffels op het bed en dolfijnenboeken in haar kast. Imme van der Knijff (12) uit Waddinx­veen zou het liefst iedere dag met deze dieren werken. Woensdag ontmoette ze iemand met haar droombaan; een dolfijnen­trainer.

Het regent en stormt en het is koud in het Dolfinarium in Harder­wijk. Dolfijnenbaas Jurriën Wouters lacht erom. „De meeste kinderen zien ons als we tijdens shows leuke kunstjes doen met dolfijnen. Maar in het echt zijn we veel vaker bezig met schrobben, schoon­maken en oefenen. Ook als het regent, vriest of stormt. Dit hoort erbij als je dolfijnen­trainer wilt worden.”

Al pratend lopen Imme en trainer Jurriën richting de kantine van de dolfijnen­verzorgers. Aan drie kanten rond het gebouwtje ligt water. En in dat water zwemmen maar liefst achttien dolfijnen. Imme kijkt of ze er een ziet. Dan steekt plotseling, vlak langs het pad waar ze loopt, een dolfijn zomaar zijn snoet uit het water. Wat zou ze dat beest graag aanraken!

Maar eerst gaat ze samen met Jurriën de kantine in. Daar is het lekker warm. „Kijk”, laat de trainer zien. „Alles wat we met de dolfijnen doen, schrijven we op in dit boek. Hier zie je dat dolfijn Molly gisteren is verzorgd door Martijn en Daan. Ze heeft 10 pond vis gekregen en de meeste trainingen gingen goed. Dit schrijven we op, zodat de trainer van vandaag precies weet wat hij of zij moet doen.”

„Wist je dat dolfijnen zoogdieren zijn?” test Jurriën de kennis van Imme. Het meisje hoeft geen seconde over zijn vraag na te denken. „Ja. Ze geven melk en baren levende jongen.” „Heel goed. En alle zoogdieren hebben haren”, vult Jurriën aan. „Bij een dolfijn zitten die op z’n snuit. Zo kan een baby’tje makkelijk de tepel van zijn moeder vinden.” „Wist je dat ook Imme?” wil haar moeder weten. Imme schudt haar hoofd. „Dan heb je toch nog wát geleerd, wandelende encyclopedie.”

Dan stapt er nóg een trainer de kantine binnen. „Ik ben Lauro”, stelt de man zich voor. „En wij gaan dolfijnen aaien.” Imme kijkt blij en verbaasd tegelijkertijd. „Echt?”
Ja, echt. Maar eerst moet Lauro even streng zijn. „Voordat we dat gaan doen, moet je goed je handen wassen. Want we willen niet dat de dolfijn ziek wordt. Op het hoofd van dolfijn Roxie zul je straks een gat zien. Daardoor haalt ze adem. Daar moet je dus niet je hand op leggen. En, ook belangrijk, verroer geen vin zonder mijn toestemming. We willen niet dat een dolfijn denkt dat jouw hand een visje is.”

Na die waarschuwingen gaan de twee naar buiten. Voorzichtig stapt Imme het wiebelende vlot op dat op het water ligt waarin de dolfijnen zwemmen. Lauro zorgt ervoor dat Imme niet in het water valt en helpt haar een handje. „Ga maar op je knieën zitten.” Daar zit ze dan. Samen met de trainer. Een emmer met vis staat tussen hen in.

„We gaan op zoek naar Roxie”, legt Lauro uit. „Dat is een dolfijn van wel 300 kilo.” Voordat Lauro verder kan vertellen, is de dolfijn er al. Ze doet haar bek open. Lauro gooit er een visje in. Nu wil Roxie wel even blijven. Ze legt haar kop op het vlot. „Aai maar.” Imme bedenkt zich geen moment. „Wat is ze glad!” ontdekt Imme. „Dat had ik niet verwacht.”

„Nu mag je Roxie bedanken dat je haar mocht aaien”, vindt Lauro. Uit zijn emmer pakt hij een grote haring. Imme mikt. Raak. De dolfijn vangt de vis behendig op in zijn bek. Imme klapt. Roxie vond het ook leuk. Nog een keer komt de dolfijn langs het vlot liggen. Maar nu op haar zijkant. Imme mag haar vin vasthouden. Ze straalt. „Een dolfijn kijkt altijd vrolijk. Ze zijn mooi en super­intelligent”, meent ze.
„Hoe vond je het, Imme?” wil haar moeder weten als ze even later droog en wel van het vlot af is. Imme lacht breeduit. „Supervet!”