Kits op z'n kop

Erin getrapt!

„Welke van die twee figuren is het grootst?” Een medewerker van Mind Mystery heeft Leah en Hidde en een heleboel andere mensen net welkom geheten. Hij wijst naar een schilderij met twee gekleurde bogen. „A of B?” „B”, vinden Leah en Hidde, net als de meeste andere bezoekers. De medewerker pakt een stukje plastic dat precies de vorm van de figuur A heeft. „Kijk”, zegt hij, terwijl hij de vorm daarna op figuur B legt. „Precies even groot…” Hidde en Leah kijken verbaasd. Ze zijn erin getrapt! „Ja”, lacht de medewerker geheimzinnig, „niets is hier wat het lijkt. Loop maar eens de hoek om, dan zul je nog veel meer mysteries ontdekken…” Loop en kijk je mee?

 De trap op naar de benedenverdieping

„Daar is-ie!” Enthousiast wijst Hidde naar buiten. Inderdaad: daar staat het op-z’n-kop-huis waar het museum om bekend staat. De schoorstenen zijn in de grond geboord en twee tuinstoelen kleven op z’n kop aan het terrasje dat in de lucht bungelt. „Zullen we naar binnen gaan?” Achter elkaar lopen Leah en haar broertje via een terrasdeur naar binnen. Om hen heen hangen stoelen, bedden en boeken aan het plafond. Hoewel… Eigenlijk staan de kinderen op het plafond en de stoelen op de vloer. Voorzichtig lopen ze de trap op (of juist af?) naar de benedenverdieping.

Hidde klimt op de afzuigkap. Als je een foto maakt en deze omdraait, lijkt het net alsof hij door de afzuiger wordt opgezogen. Leah heeft inmiddels iets anders ontdekt: het toilet! Ze knijpt haar neus dicht, terwijl ze met haar hoofd in de wc-pot staat. Als er nu maar niets uitkomt… Een heleboel foto’s later lopen de kinderen waggelend het huis weer uit. „Tjonge, je wordt er echt duizelig van. Het is zo vreemd om alles schuin en op z’n kop te zien!”

„Ik zie je overal, maar wie ben jij echt?”

„Spiegeldoolhof”, leest Leah op de deur die uitnodigend openstaat. „Leuk! Kom, Hidde!” De kinderen rukken het zwarte gordijn opzij, dat geheimzinnig in de deuropening heen en weer fladdert. Plotseling staan ze oog in oog met zichzelf: de muren van het doolhof zijn allemaal spiegels. „Deze kant op”, roept Leah. Hidde rent achter haar aan, maar is zijn zus al snel kwijt. „Waar ben je? Ik zie je overal, maar weet niet wie je echt bent.” „Hier ben ik!” roept Leah terug. Hidde luistert waar haar stem vandaan komt, maar de kronkelgangetjes met muren van spiegels maken het niet makkelijk. Als ze eindelijk de uitgang hebben bereikt, heeft Leah een leuk idee: „Laten we tikkertje gaan doen.” Superlastig, ontdekt Hidde al snel, terwijl hij probeert uit de buurt van zijn zus te blijven. „Ik bots elke keer tegen mezelf op!” „Ja, die spiegels zijn best hard” weet Leah inmiddels uit ervaring. :)

 Je evenwicht in de war

„Ah, ik val bijna om!” Hidde klemt zich stevig vast aan de reling van een smalle loopbrug in de Vortex-kamer. Om de loopbrug draait een grote buis steeds maar rondjes. Allerlei kleuren en lampjes gaan van rechts naar links en weer rond… Voetje voor voetje schuifelen de kinderen naar het einde van de buis. „Die loopbrug stond helemaal scheef”, zegt Hidde verontwaardigd, „ik viel steeds naar links.” „Nee hoor”, weet Leah, die even bij staat te komen, „de grond was recht, maar je evenwicht wordt helemaal in de war gebracht door die draaiende buis.”

 Een trillende kerkklok die vasthangt

„Laat jij het water dansen?” staat er op een bordje bij een grote, ijzeren schaal vol water. „Maak eerst je handen een beetje nat en wrijf dan zachtjes over de handvatten.” Leah legt haar handen op het water en wrijft daarna zachtjes over de glimmende handvatten. Een zwaar, diep geluid komt uit het water, alsof er ergens een kerkklok vasthangt. „Ja, ik zie iets…” fluistert Hidde, terwijl hij gespannen naar het water kijkt. Langzaam maar zeker komen er kleine golfjes aan de randen. Voorzichtig steekt hij zijn hand in het water. „Het trilt helemaal”, zegt hij verwonderd. Leah lacht, terwijl ze haar handen van de handvatten haalt en tegen elkaar wrijft: „Ah, dit voelt zo gek. Het lijkt alsof alles trilt!” Langzaam sterft het galmende geluid weg en verdwijnen de ribbeltjes in het water.

Rolt die bal nou naar boven?

Verscholen achter een muur van bomen staat een heel bijzonder bouwwerk: Siebrandt’s tuinhuis. Leah en Hidde –die in Meteren in de Siebrandsstraat wonen– lopen naar binnen. Nou ja, lopen? Ze moeten vooral klimmen en zich heel goed vasthouden. Het hutje staat namelijk helemaal schuin en is half ingegraven in de grond. Op de binnenmuur is een knikkerbaan gemaakt. Hidde legt er een bal op en langzaam rolt hij naar… Huh, hoe kan dat? Die bal rolt niet naar beneden, maar omhoog! Ja, dat krijg je als de vloer helemaal schuin is. Dan weet je gewoon niet meer wat recht is. Dat ontdekt Leah ook: ze struikelt, verliest haar evenwicht en botst tegen Hidde aan. „Oeps, sorry!” grinnikt ze.  Zuchtend zet Hidde zijn bril recht, terwijl hij zich een weg naar buiten worstelt. Toch fijn dat er thuis een rechte vloer is zonder ronddraaiende muren en een bed aan het plafond! :)

× ← →