Moe van het stotteren

Marwim Schultz (11) uit Opheusden moet iets doen bij zijn therapeut wat hij nooit eerder gedaan heeft. Een stotter­ijsberg maken.

Een beetje verlegen schuift hij zijn stoel aan bij het bureau van stottertherapeut Laura Sollie in Elst. Hij komt al een paar maanden bij haar, maar met Kits erbij is het best spannend. Marwim wil leren hoe hij minder kan gaan stotteren. De twee oefenen daarom elke week met praten.

Laura pakt een vel blauw papier. Dat moet de zee voorstellen. Daarna pakt ze een vel wit papier en laat ze Marwim er een mooie ijsberg op tekenen. Die knipt ze uit en plakt hem op de zee. „De ijsberg is het stotteren”, legt ze uit. „Het topje van de ijsberg komt boven het water uit. Dat is wat iedereen kan zien van het stotteren. Maar er zit ook nog een groot deel onder water. Dat is wat niemand weet dan jij alleen.”

Verdriet
Marwim moet nu woorden gaan invullen boven in en onder in de ijsberg. Wat kan iedereen zien van het stotteren? „Dat je spieren vastlopen”, zegt hij. „Want als je stottert, praat je sneller dan dat je spieren aan­kunnen.” Wat nog meer? „Ze kunnen horen dat ik een woord blijf vasthouden als ik praat.”

Er zijn ook dingen die zijn omgeving niet ziet. Die mag Marwim onder aan de ijsberg invullen, in het gedeelte dat onder water staat. Maar het is best moeilijk om te bedenken welke dingen dat zijn. Stotter­therapeut Laura helpt hem daarom een beetje. „Heb je weleens iets niet gezegd omdat je voelde dat het niet zou lukken?” Marwim knikt en vult ”niets zeggen” in. Zijn moeder helpt bij het bedenken van een tweede woord. „Je kunt ”verdriet” invullen”, zegt ze. „Waarom ben je soms verdrietig?” vraagt Laura. „Omdat ik denk dat anderen me uitlachen.” Ineens weet hij er zelf nog één. „En ik ben soms heel moe omdat het veel energie kost om tegen het stotteren te vechten.”

Na een uur staat er al een heel lijstje woorden op de ijsberg. Laura vindt dat Marwim het goed gedaan heeft en geeft hem twee stickers als beloning.

"Ik krijg extra tijd voor mijn spreekbeurt"

Hoelang ga je al naar de stotter­therapeut?
„Sinds april. Daarvoor ben ik ook ruim een jaar naar een logopedist geweest, maar dat hielp niet genoeg. Ik stotter trouwens al langer: ongeveer sinds mijn zevende.”

Vind je het moeilijk dat je stottert?
„Soms heel erg. Maar ik ben er ook aan gewend. En mijn klas ook. Ik zit in groep 8 en houd gewoon een spreekbeurt of een boekbespreking als ik aan de beurt ben. Dan krijg ik extra tijd van de meester, omdat het door het stotteren wat langer duurt dan bij de andere kinderen.

Ik zal met Kerst nooit een tekst opzeggen voor in de kerk. Dat vind ik te eng. Dan zitten er zo veel mensen in de kerk die ik niet ken.”

Kun je van het stotteren afkomen?
„Ik denk dat het nooit hele­maal over zal gaan, maar ik kan wel vloeiend leren praten.
De stottertherapeut heeft gezegd dat ik ongeveer twee jaar na de therapie weer een terugval kan krijgen. Dan gaat het dus ineens weer wat slechter met praten. Dat gebeurt bij veel mensen die stotteren.”

Ken je nog andere mensen die moeite hebben met praten?
„Mijn vader heeft vroeger gestotterd. Maar in mijn klas zit verder niemand die dat doet. Gelukkig doen mijn klasgenoten niet gemeen tegen me. Ik vind het wel spannend om volgend jaar naar de middelbare school te gaan. Dan krijg ik nieuwe klasgenoten en ik weet niet hoe die op het stotteren gaan reageren.”

Sommige kinderen weten misschien niet goed hoe ze moeten reageren. Heb jij een paar tips voor hen?
„Als je met iemand praat die stottert, ga dan niet onrustig doen en zitten zuchten. Ook moet je niet zijn zinnen afmaken. Dat voelt heel vervelend als je stottert. Geef iemand de tijd om iets te vertellen en wacht gewoon rustig tot diegene klaar is met praten.”

Veel kinderen moeten vanwege een bepaalde behandeling regelmatig naar bijvoorbeeld een oogarts, orthodontist, podoloog of cardioloog. Voor deze serie ”Onder behandeling” gaat Kits met zeven kinderen mee. Vandaag deel 4: Marwim.

× ← →