Rutger kan een halfjaar niet lopen

Sinds Rutger Wildeman (12) uit Driebergen vorige week geopereerd is aan zijn voet zit er een groot, zwart frame omheen. Daardoor kan hij een halfjaar lang niet lopen.

Het ziet er pijnlijk uit, het dragen van zo'n frame. Maar gelukkig voelt Rutger er maar weinig van. Eigenlijk is hij er juist wel blij mee. Niet omdat het zo leuk is natuurlijk, maar omdat hij ruim twee jaar moest wachten op de operatie.
Rutger is geboren met klompvoeten. Dat betekent dat zijn voeten naar binnen gedraaid stonden. Meteen na zijn geboorte moesten ze in het gips. Toen hij nog maar zes maanden oud was, is hij geopereerd. En nog weer later kreeg hij spalken.
Meestal is dat genoeg voor kinderen met klompvoeten. Maar bij Rutger niet. Zijn rechtervoet vergroeide namelijk steeds meer, totdat hij strak naar beneden wees. Een spitsvoet, noem je dat. Daardoor kon Rutger steeds moeilijker lopen. Als hij niet geopereerd zou worden, zou hij zijn voet uiteindelijk zelfs helemaal niet meer kunnen gebruiken.

Breuk
Twee jaar geleden besloten Rutger en zijn ouders dat het dan maar tot een operatie moest komen. En vorige week was het eindelijk zover. Een hele dag lang waren dokters bezig met het plaatsen van het frame. Eerst moest Rutgers voet voor een deel gebroken worden. Daarna plaatsten de artsen pinnen in zijn voet en in zijn been. Door de breuk en de pinnen wordt Rutgers voet langzaam opgerekt en in een rechte stand geplaatst.

Het frame moet minstens een halfjaar blijven zitten. Of hij dat ver­velend vindt? Rutger schudt zijn hoofd. „Nu nog niet. Ik heb er geen pijn aan. Alleen als ik een infectie krijg, kan het wel zeer gaan doen.”
Om een infectie te voorkomen, moeten Rutgers ouders regelmatig zijn wonden flossen. Dat betekent dat ze met een klein gaasje langs de pinnen in zijn voet en been moeten gaan om ervoor te zorgen dat zijn huid niet aan de pinnen vastgroeit. Of dat eng is? Rutger lacht. „Het is vooral heel saai, want het duurt lang. Dus doe ik ondertussen maar een spelletje op mijn telefoon.”
Deze week was Rutger nog thuis van school omdat hij rustig aan moest doen met zijn voet, zo kort na de operatie. Dinsdag gaat hij weer naar het Van Lodenstein College in Amersfoort. Met een rolstoel, want lopen gaat voorlopig niet. „Er zullen wel veel leerlingen naar me kijken”, verwacht hij. Maar daar geeft hij niet zo veel om.

Niet zwemmen
Nu vindt Rutger het nog niet zo erg, dat frame. Maar over een paar weken wordt het vast minder leuk. Zeker omdat zijn been niet vies en niet te nat mag worden. „Ik mag van de zomer bijvoorbeeld niet naar het strand. Ook kan ik niet zwemmen, omdat mijn voet niet onder water mag. En natuurlijk kan ik ook niet voetballen of gymmen.” Of hij zich niet gaat vervelen? „Ik vermaak me wel”, zegt Rutger. „We doen thuis veel bord­spelletjes. Ook houd ik van lezen en gamen.”
Als alles goed gaat, mag het frame er in september af. Maar dan is Rutger nog niet klaar met de behandeling. Hij moet eerst weer opnieuw leren lopen en fietsen. Ook zou het kunnen dat hij nog meer operaties moet ondergaan, bijvoorbeeld als zijn voet nog niet helemaal goed staat. Of als zijn rechterbeen korter is dan zijn linkerbeen. Maar daar denkt Rutger nog maar niet te veel over na. „Dat zien we dan wel.”

Biddag

Woensdag was het biddag, een dag waarop we al onze zorgen aan God voorleggen. Zeker als we geopereerd moeten worden, ziek zijn of het om andere redenen moeilijk hebben, kan de biddag extra speciaal zijn.
Ook Rutger heeft voor en na de operatie samen met zijn familie veel gebeden en gedankt. „Het is natuurlijk spannend om geopereerd te worden. Ook omdat het voor de artsen de eerste keer was dat ze zo’n soort operatie deden. Gelukkig is alles goed gegaan. Daar hebben we God ook voor gedankt.”

× ← →