Jade en Janske: Een verjaardag zonder papa blijft lastig

Huilen – of juist niet… Praten of liever schrijven... Verdriet verwerken, is voor iedereen verschillend. Jade en Janske vertellen hoe zij proberen het verlies van hun vaders een plekje te geven.

Jade Joosse (11) uit Bodegraven:
,,Mijn papa was de allerliefste papa. Hij kletste graag en hij stoeide met mij en mijn broertje Jarno (8). Ook hield hij van de natuur. Hij wandelde met ons of ging met ons vissen. Mijn papa had suikerziekte, al superlang. Afgelopen zomer ging hij met een vriend vissen in Frankrijk. Daar is het niet goed gegaan met zijn suiker en daardoor is hij gestorven.

Toen mama het vertelde, kon ik het eigenlijk niet geloven. Ik moest heel erg huilen. Op de begrafenis wilde ik niet dat papa in het graf ging, maar dat hij bij ons terugkwam. Veel vrienden, vriendinnen en klasgenoten stuurden kaarten om me te troosten. Dat was fijn.

Ik mis papa elke dag, omdat ik zo van hem hield en het wordt erger, omdat ik hem steeds langer moet missen. Ik ben wel eens boos, omdat ik niet begrijp waarom mijn papa moest sterven. Soms ben ik bang om zelf te moeten sterven of ik voel me eenzaam, omdat ik geen papa meer heb zoals andere kinderen. Huilen helpt soms wel. Dan wordt mijn hoofd even leeg.

Ik vind het ook fijn om over papa te praten. Dat doe ik met mama en Jarno. Wij hebben hetzelfde verdriet en moeten soms tegelijk huilen. We hebben ook veel mooie herinneringen aan papa. Daar praten we vaak over en moeten we ook wel eens om lachen. Bijvoorbeeld toen papa op een keer in de Rijn sprong met zijn bril en autosleutels. Gelukkig hebben we de sleutels teruggevonden.

Mijn verjaardag zonder papa was gek, omdat ik tegelijk verdrietig en blij was. Gelukkig kwam er veel familie. Als ik verdrietig ben probeer ik aan leuke dingen te denken of met iemand te praten. Liederen zingen helpt me ook. Het belangrijkste is om met al je verdriet naar de Heere te gaan. Hij kan en wil je helpen."

Janske het Lam (9) uit Leerbroek:
,,Papa was heel aardig. Hij werkte op een boerderij. Soms gingen we hooien en dan mocht ik met hem mee op de trekker. Hij ging altijd best vroeg melken. Twee jaar geleden kwam hij op een zondag uit bed en zei dat zijn borst zeer deed, maar hij ging toch. Waarschijnlijk heeft hij een hartstilstand gekregen op het moment dat hij een hek dicht wilde doen, want hij lag bij dat hek toen mijn broer Herbert hem vond.

Iedereen moest toen huilen. Ik voelde me ook verdrietig.Van de begrafenis weet ik vooral dat ik toen heel hard moest huilen. Op zondag mis ik hem het meest. Dan denk ik veel aan hem. Ik zat in de kerk altijd tussen papa en mama in. Ook op Vaderdag bijvoorbeeld, voel ik me verdrietig en boos. En toen ik vorig jaar jarig was, dacht ik wel heel veel aan papa.

Huilen helpt mij niet. Ik wil dat eigenlijk niet en ik vind het ook niet fijn als je er veel over praat, maar ik wil er wel over schrijven. Vriendinnen en klasgenoten reageren heel aardig. Ze willen me altijd helpen. Er is nog een klasgenoot van wie de vader is gestorven.

Hoe mijn zes zussen en vier broers het verwerken, weet ik eigenlijk niet zo goed. Niemand van ons praat er veel over, en dat vind ik niet erg, want erover praten is gewoon moeilijk. Toch denk ik dat ik het wel een plekje heb gegeven.

Er zijn ook fijne herinneringen. Op vrijdagavonden gingen we sjoelen. Hij haalde altijd honderd punten. Dan was het heel gezellig.”

× ← →